Poczucie nietrwałości życia, ulotności jego momentów, zwłaszcza radosnych, wyrażone w idei ,,carpe diem„-chwytaj dzień, ciesz sie chwilą, to trwały związek antyczno-chrześcijański, odziedziczony po starożytnym poecie Horacym.
Horacy był najsławniejszym poetą lirycznym Rzymu. Zwał on swe utwory pieśniami, które w odróżnieniu od współczesnych utworów tego typu były już samodzielną formą literacką. Tematyka jego pieśni jest bardzo urozmaicona, są wśród nich pieśni biesiadne, miłosne, moralizujące, polityczne, filozoficzne i literackie,np.: list do Pizonów omawia problemy twórczosci poetyckiej. Horacy wywarł wielki wpływ na literaturę staropolską, zwłaszcza szesnastowieczną. Jego twórczość obejmuje rówinież styry i listy poetyckie, poruszające zagadanienia literackie i filozoficzne.
W swojej twórczości poszukiwał tak zwanego ,,złotego środka„, który miał zapewnić szczęśliwe, pogodne, wolne od cierpień życie-dzieki jednosci z naturą i kierowaniu się zdrowym rozsądkiem, bez popadania w skrajności, a wręcz w ich godzeniu. Cenił więc życie radosne i spokojne, takie któremu kształt i sens nadaje poczucie humoru, poezja, filozofia, a także bliskość natury, przyrody. Sformułował słynną zasadę ,,carpe diem„, która stała się zawołaniem epikurejskiego poglądu na świat. Sentęcję tą powtarzano nawet w renesnsie.
Był wyznawcą epikureizmu-szkoły filozoficznej stworzonej przez Epikura (341-270r.p.n.e.), który uznawał za cel życia rozważne dążenie do przyjemności i szczęścia. Radość życia, korzystanie z uciech i piękna świata, uwolnienia ciała od bólu i duch od niepokoju-to zasadnicze zalecenia tej filozofii. ,,Trzeba wyzwolić się ze strachu bogów i śmierci„, ,,straszną rzeczą jest koniecznośc, ale nie ma żadnej konieczności żyć w konieczności„, ,,bezmyślnych wyzwala ze smutków czas, mądrych logika„.
W utworach Horacego pojawiają sie także, refleksje pesymistyczne, związane z tragizmem ludzkiego losu.
Jego filozofia ma charakter eklektyczny-łączący w jedną całość różne elementy filozofii.
W swoim słynnym wierszu ,,Wybudowałem pomnik„ dotyka kwestii znaczenia i roli wyznaczonej sztuce poetyckiej. Podmiot liryczny przemawia w pierwszej osobie liczby pojedynczej i wyraż a myśli o ponadczasowości i nieśmiertelności sztuki słowa, które ,, przetrwa nawet pomniki ze spiżu i królewskie piramidy-one przeminą zniszczone przez deszcze i wiatry„. Pomnikiem poety jest jego spuścizna zaklęta w słowach, dlatego powida:,, Nie wszystek umrę, wiele ze mnie tu zostanie/Poza grobem…„. Poezja zawiera także wieczną młodość:,, Potomną sławą zawsze młody…„.
Wiersze pozostaną i zapewniął poecie nieśmiertelność. Będą żyć, zawsze młode. Horacy precyzyjnie określa, dokąd będzie trwać:,,dopóki trwać będzie potega Rzymu„. Poeta ma świadomość, iż oddziaływanie jego poezji obejmuje wszystkie kraje, do których dotarła kultura rzymska. Czuje sie dumny, że wzbił sie na wyżyny i przeniósł do Italii zdobycze poezji greckiej. Dltego na końcu zwraca się do Menelopy, by uwieńczyła go laurem-symbolem sławy.
Według mnie, utwór jest wyrazem poczucia wartości, które poeta osiagnąłswym wysiłkiem twórczym. Ma prawo do takich słów, ponieważ poświadczają je pozostawione po nim wiersze.
