Mając gruntowne wykształcenie humanistyczne, kształcony na najlepszych uniwersytetach: Kraków, Królewiec i Padwa. Nauczył się tez sztuki pisarskiej klasycznej i na jej podstawie tworzył po polsku. mając taką potrzebę, przez całe życie tworzył krótkie, jasne, zwięzłe i często humorystyczne utwory zwane fraszkami; z tego powodu stały się one swoistym pamiętnikiem poety, zwierającym różne epizody życia dworskiego, wiejskiego, wnioski z obserwacji różnych stanów, sejmów, sejmików oraz całkiem pokaźny zbiór zwykłych przyziemnych scenek. nazwę Kochanowski wziął ze słowa frasca czyli drobiazg, fraszek powstało 300 sztuk utwory te cechuje realizm: zawierają opis problemów życia codziennego; zawierają pochwałę zabawy i przyjaźni, też są wątki miłosne, no i poglądy religijne i filozoficzne autora sam definiuje fraszkę w „Na swoje księgi”: nie będzie tu opisu bohaterskich czynów, tylko zabawne zdarzenia, żarty, wesołe i śmieszne epizody; ” Do fraszek” – tu poeta wyznaje, że zawiera w nich wszystkie swoje smutki i radości, oraz tajemnice; ale nie należy tworzyć sobie obrazu poety na podstawie samych fraszek, bo to labirynt niesamowity i nawet Ariadna nic nie pomoże; autobiograficzne: „Do gór i lasów”: niezwykle zwięźle opisuje historię swego życia (studia, podróże, pobyt na dworach) uświadamiając nam nieubłagany upływ czasu, trzeba więc chwytać dzień, póki jest to możliwe, tu pojawiają się też odwołania do mitologii; o życiu: 2 fraszki „O żywocie ludzkim”: życie – teatr marionetek Boga, w którym lalki pojawiają się na moment tylko, dla odegrania swej roli, tak więc dobra doczesne nie są potrzebne, bo wszystkich czeka śmierć; druga, to poetycka apostrofa do Boga, zrzuca mu obojętność sprawom ludzkim; obserwując dążenie za dobrami doczesnymi ludzi Bóg ma niezłą zabawę; a poeta stoicko się temu przygląda; religijne: „Na nabożną”: czci i wielbi Boga, ale potępia fałszywą wiarę, zaniedbywanie obowiązków przez wiernych; krytykuje także duchowieństwo, za rozpasanie i lenistwo: „O kapelanie” i „O kaznodziei”, tu szydzi z wątpliwej moralności księży, którzy sami nie przestrzegają głoszonych przez nich zasad; miłość: „Do Hanny”;”O miłości”;”Do dziewki”, skarży się o nie odwzajemnianie uczuć; odwołuje się do Amora mówią, że każdego dosięgnie miłość; opisuje przeżycia zakochanego: tęsknota gdy jej nie ma i straszne związane z tym uczucia (wszystko różowe przy niej) „Na lipę” najbardziej znana z serii fraszek: wspaniałe miejsce, aby odpocząć; to lipa sama zaprasza do odpoczynku; ociąga taki odpoczynek od problemów tego świata; daje spokój i ukojenie; odwołania do antycznego Orfeusza, oraz motywu horacjańskiego odpoczynku na łonie natury; różnorodna treść i tematyka, antropocentryzm renesansowy, optymistyczna radość życia
