1.Stanisław Grochowiak „Dla zakochanych to samo staranie”.
Poeta podejmuje modny w epoce baroku topos miłości i śmierci. Podkreśla wspólne cechy towarzyszące sytuacji zakochanych i zmarłych, np. izolacja od świata żywych, przebywanie w ciemnym, zamkniętym pomieszczeniu, obawa dzieci przed zgorszeniem, szokiem, atmosfera żaloby, smutku.
2.Stanisław Grochowiak „Lekcja anatomii’.
St.Grochowiak, współczesny poeta, tytułem „Lekcja anatomii” nawiązuje do XVII-wiecznego obrazu Rembrandta i dokonuje na swój sposób jego interpretacji. Wiersz przybiera formę monologu podmiotu lirycznego, czyli dotora Tulpa, który jako wykładowca przemawia do zebranych adeptów sztuki medycznej (z pewnością siebie i poczuciem wyższości). Przedmiotem ich rozmowy jest sekcja zwłok. Ciało zmarłego zostało potraktowane jak eksponat naukowy, odarty z wszelkich uczuć i ludzkiego cierpienia : „Pocałunki zdjąć ligniną jałowioną”, „Siatke krzywd…nawijać bez trwogi”. Wykład przerywa późna pora i lekarze rozchodzą się w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku.
Grochowiak skłania czytelnika do refleksji na temat czy ciało człowieka może być potraktowane jak przedmiot, poddane naukowej dociekliwości bez odrobiny uczuć, moralnych zachamowań (współczesny obraz przeszczepów).
