„Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, to postać o barwnej biografii. W młodości Soplica jest zawadiaką, hula, bierze udział w sejmikach, jest sławny w okolicy ze skłonności do bitki i wypitki, obdarzony kawalerską fantazją, bardzo przy tym wśród szlachty popularny. Soplica kocha się w Ewie Horeszkównie- córce Stolnika. Jednak temu związkowi zdecydowanie przeciwny był Stolnik, ponieważ Soplica nie dorównywał mu majątkiem i urodzeniem. W życiu Jacka Soplicy dokonuje się metamorfoza, lecz nie tyle po odmowie przez Horeszków ręki Ewy, co po nieszczęsnym, niemal przypadkowym zabójstwie Horeszki. Soplica przemienia się w księdza Robaka. Robak to postać pełna pokory, cicha, wiodąca tajny żywot emisariusza. To on ocalił życie Hrabiego i Tadeusza w czasie polowania, skrycie przygotowywał powstanie, przemycał broń i edukował szlachtę, przygotowując ją do walki przeciwko Moskalom. To on ratuje niefortunnych zajezdników, pojmanych w dyby przez Majora Płuta – słowem: trudno o doskonalszy wzór ofiarnego patriotę.
Jacek Soplica to bohater dynamiczny, ulegający wieloetapowej ewolucji. Z początku jest typowym sarmatą, warchołem skłonnym do anarchii, potem staje się romantycznym kochankiem i cierpi z miłości na podobieństwo Gustawa, gdy zaś Stolnik odmawia mu Ewy, przeistacza się niczym Giaur w demona zemsty, a gdy ta się dokona, przychodzi czas na gorzką refleksję- jej efektem jest kolejna przemiana, w Konrada- niespełniona miłość do kobiety przeistacza się w miłość do ojczyzny, której Soplica całkowicie się poświęca, wiodąc żywot emisariusza- jego zasługi przypomina Podkomorzy podczas oficjalnej rehabilitacji, połączonej z przyznaniem Legii Honorowej.
