II wojna światowa podzieliła Niemcy na dwa kraje: NRD i RFN. Był to podział sztuczny ponieważ dzielił jeden naród na dwa „obozy”. Po obu stronach zaczęły powstawać ruchy reformatorskie dążące do zjednoczenia obu państw. W roku 1988 aresztowano 120 zwolenników ruchu na rzecz wolności. W Dreźnie policja rozpędziła demonstracje na rzecz praw człowieka i wolności prasy. We wrześniu roku 1989 Węgry otworzyły granicę dla obywateli NRD. W ten sposób wielu obywateli tego kraju uciekło przez Austrie na Zachód. Ostatnią deską ratunku dla reżimu SED była dymisja Honeckera i umieszczenie na jego miejscu Egona Krenza. Wolna od przemocy „łagodna rewolucja” doprowadziła do sparaliżowania większości organów państwa. Władze nie mogły nic zrobić ponieważ straciły panowanie nad sytuacją. Normalnie za podejście do muru Berlińskiego groziła śmierć, a po rewolucji zwyczajnie rozebrano go na części. Większość z nich została rozesłana jako pamiątki. 15 stycznia 1900 roku w Lipsku demonstrowało 150 000 osób pod hasłem „Niemcy zjednoczoną ojczyzną”. 18 marca odbyły się w NRD pierwsze od czterdziestu lat wolne wybory. Na czele koalicji CDU, DSU, DA, SPD i FDP stanął Lothar de Maizičre. 31 sierpnia sekretarz stanu NRD Krause oraz federalny minister spraw wewnętrznych Schäuble podpisali „Traktat Zjednoczeniowy”. Przystąpienie NRD do Republiki Federalnej Niemiec na podstawie art. 23 Ustawy Zasadniczej Nastąpiło 3 października 1990 roku. Teraz obchodzimy dziewiątą rocznicę zjednoczenia Niemiec.
