Święta Dionizosa:
1). Dionizje Wielkie ( wiosną w miastach)
2). Dionizje Małe ( jesienią na wsiach)
W czasie tych świąt chur śpiewał pieśni zwane dytyrambami. Później churom towarzyszyli satyrowie, przypominający w przebraniu pół kozłów pół ludzi.
tragos- kozioł
ode-pieśń
z tych słów powstało słowo tragedia. Z tych dwóch odmian kultu Dionizosa powstał teatr starogrecki w dwóch odmianach tragedii i komedii. Aktora wprowadził Tespis – pierwszy znany autor dramatyczny w 6 w.p.n.e. Następnym był Ajschylos – dodał drugiego aktora. Następnym był Sofokles- dodał trzeciego aktora, również wprowadził postaci kobiece. Eurypides ograniczył udział w churu.
Ogniskiem kultury stają się w 5 w.p.n.e. Ateny.
W teatrze starogreckim dominowało słowo recytowane i śpiewane na tle muzyki i tańca. Nie było podziału na akty i sceny. Przedstawienie rozpoczynał aktor wygłaszający zapowiedź – prologos, potem wkraczał chur ze śpiewem – parodos(pieśń na wejście churów). Po tym zaczynała się akcja sceniczna podzielona na epizody – epeisodia. Między epizodami występował chur, który wygaszał teksty, komentarze- stasimony, na koniec śpiewał chur- exodos (pieśń na zejście churu).
Obowiązywała jedność miejsca, czasu i akcji.Najpopularniejszą tragedia grecką była Antygona Sofoklesa. Teatr grecki składał się z kolistej przestrzeni – orchestry. tu było miejsce churu. Za tą przestrzenią znajdowała się skene- długa budowla ze ścianą, która zapewniała dobrą akustykę. Aktorzy występowali na dwóch bocznych skrzydłach w proskeniach, a widzowie siedzieli na ławach w górę – theatron. Aktorzy byli ubrani w symboliczne kolorystyczne szaty, zakładali maski informujące o charakterze i wieku postaci, na nogi wkładali obówie na koturnach.
