Drugim typowym grobowcem starożytnego Egiptu była piramida. Była to budowla stricte królewska, ponieważ pod nią (a później także w niej) chowano tylko mumie faraonów i najbliższych członków ich rodzin. Piramida powstała jako rezultat rozwoju mastaby. Jak do tego doszło, przedstawia historia budowy grobowca, jaki rozkazał wznieść dla siebie król Dżeser, drugi fara-on Starego Państwa. Grobowiec ten stanął około roku 2600 p.n.e. na południe od delty Nilu, w Sakkarze. Budowla ta, będąca w historii ludzkości pierwszym monumentem z kamienia, była pierwotnie olbrzymią mastabą o powierzchni 63×63 m i wysokości 8 m. Przy jej powiększaniu architekci Dżesera dobudowali dwa dalsze skrzydła, które zwężały się ku górze. W rezultacie otrzymano sześciostopniową mastabę schodkową, którą równie dobrze można określić mianem piramidy schodkowej (ukazuje to rysunek powyżej). Od mastaby schodkowej Dżesera do pierwszej prawdziwej piramidy z gładkimi ścianami, którą rozkazał wznieść faraon Snofru (2570 do 2545 r. p.n.e.) w Me-dum, był już tylko maleńki krok. Szczytowym osiągnięciem były dwie gigantyczne piramidy następców Snofru, a mianowicie piramida Cheopsa (2545 do 2520 r. p.n.e.) i Chefrena (2510 do 2485 r. p.n.e.). Obie już w czasach antycznych zaliczano do siedmiu cudów świata.
