Oto się ciemne księgarnie otwarły,
Tu źródła bogactw w zapylonej ramie.
Czytam…Jak dziko ten język umarły
Pod piórem w kształty nieżywe się łamie.
Język i gorszy przesąd zakonnika
Jak rdzawa klamra myśl księgi zamyka.
Czy tu wygrzebiesz dzieła Giedyminów?
Czy głos Zygmuntów jak echo daleki?
Są to jak Sfinksy te ubiegłe wieki,
Mówią zagadką dziś ciemną dla synów.
Znajduję słowa „Kraj nasz dosiągł szczytu,
Chylić się musiał”.– Precz z myślą szatana!!
Pamięć,w dalekich wiekach obłąkana,
Niech spocznie…Okno klasztoru otworzę…
O!jak spokojne otchłanie błękitu!
Tam z dala płynie złote kłosów morze,
A tu klasztoru szumią ciemne lipy;
Myśl rozwesela daleki szmer lasów.
Gdy pogrzebałem pamięć dawnych czasów,
Jestem wesoły jak biesiadnik stypy.
Snem jest ów obraz.Umysł się najgrawa
Z nieszczęść obecnych,bezwładny – bez steru..
Gdzież jestem?– Oto mury Westminsteru,
Tam Izba Parów,tu Tamiza mgława
Połyska słońcem.Przebiegałem chmurny
Ów pałac zmarłych z uczuciem przestrachu;
Bo ja sam byłem jak umarły w gmachu,
A oni żyli…Nie zajrzałem w urny,
Wybiegłem – więcej nie wchodzę w te ściany….
Ale samotny wracam dziś i co dzień
W dziedziniec głazem grobów brukowany,
Po których stąpa niemyślny przychodzień…
Ci,co posnęli w tych grobach dokoła,
Walczyli nędzni z niezdolności wrogiem;
Dążyli spiesznie do progów kościoła
I umierając kładli się przed progiem.
Z dziką rozkoszą napis mniej widomy
Niszczę do reszty śladem mojej stopy.
I czuję rozkosz,gdy mój cień znikomy
Grobowi gmachu nie dopuści cienia.
Szaleni!dążyć pod świątyni stropy
Nie mając w duszy wrącego płomienia?
Posępny – siądę na odłamie głazu..
Smutna się powieść w pamięci rozwija.
Czytałem w księgach –a godło obrazu
Było:„Kraj zdradził,lecz zdrada zabija ”.
W kronikach znajdziesz powieści osnowę,
Z kronik czerpane rysy i kolory.
Już Zygmunt August w grobie złożył głowę,
Na tronie zasiadł król Stefan Batory.
Ciężkie dla szlachty były rządy nowe,
Część po wsiach własne zamieszkała dwory.
Co było w kraju,nie skreślę do razu,
Jeden cień tylko maluję obrazu.
Pan Brzezan w cudnej mieszka okolicy.
Zamek objęła rzeka w dwa ramiona,
Nad bramą klasztor,w murach zakonnicy,
Dalej kaplica blachą powleczona.
W komnatach żadnej nie ujrzysz różnicy
Od złotych komnat,gdzie mieszkała Bona.
Pan Brzezan lubi żyć w królewskim dworze,
Co ma król polski,i szlachcic mieć może.
Posadzki wzorem włoskim marmurowe,
Na ścianach srebrem tkane adamaszki;
Gęsto się lampy lśnią alabastrowe,
Z srebrnych sadzawek niby dla igraszki
Wytryska woda tchnąca wonią róży
I nazad deszczem brylantowym spada.
Dwóch karłów wiernie na skinienie służy,
W oczy się patrzy i chęci odgada,
Ani się kiedy śmie odezwać słowy,
Spodlonym tworom Bóg odmówił mowy.
Pan Brzezan huczne wydaje biesiady.
Oto go łatwo rozeznać za stołem,
W złocistej szacie,ale bardzo blady;
Wydaje troski zachmurzonym czołem.
Może biesiada cierpienia ukoi?
Już od tygodnia szlachtę sprasza,poi.
Dzisiaj na czole pozbył zwykłej dumy.
Już raz dziesiąty zagrzmiały wiwaty,
Wesołej szlachty ozwały się tłumy,
Wesołym gwarem zabrzmiały komnaty;
Już wino słabsze zwycięża rozumy,
Dość jednej iskry,wnet ogień wybucha.
Pan Brzezan mówi – szlachta wstaje,,słucha.
„Bracia,na chwilę uciszcie te gwary,
Słuchajcie pilnie – a ja w krótkim słowie
Wyjawię powód,wyłożę zamiary,
A potem każdy swe zdanie wypowie.
Słuchajcie!szlachcic obraził mię podły,
Szedłem do króla,nie błagałem łaski.
Wnet sprawę długie indukta wywiodły;
I jam był winien!Winien był Sieniawski!
I oko w oko,przed króla obliczem,
Widziałem wroga,niepróżno przychodził;
Król go pochwalił,pochwalił,nagrodził,
Nie spojrzał na mnie i odprawił z niczem.
Nasz dumny Stefan,do czegóż on zmierza?
Śmiałżeby władać jak niemieckie książę?
Wszak nasze państwo to gotycka wieża,
Z tysiącznych kolumn składa się i wiąże;
Niechaj się jedna usunie kolumna,
Gmach cały runie,cały się rozprzęże;
Ja się usunę!– niech mię grom dosięże,,
Gmach cały runie,dla mnie tylko trumna!…
Hej!szlachta,znacie Bieleckiego Jana?
Dawniej w niewoli gnił u bisurmana,
A dziś się z pany w jednym stawi rzędzie,
Jak król udzielny w darowanej grzędzie.
A kiedy zamki walą się pod gromem,
On podparł domu walące się ściany
I tak spokojny między nimi żyje,
I tak szczęśliwy,że nad jego domem
Co wiosny bocian nowe gniazdo wije.
Lecz dzisiaj ptaka ja wypłoszę z gniazda
Jękiem i dymem,iskrami płomieni.
Bracia!noc widna!– niedaleka jazda!!
Słyszałem,dzisiaj Bielecki się żeni;
Nim wróci,niech mi Bóg tak dopomoże,
Dom zrzucę,spalę,grunt domu zaorzę ”.
Miodem i winem,i ucztą zagrzany,
Tłum szlachty powstał z ochotnym oklaskiem.
I tam widziałbyś,jakim cudnym blaskiem
Migały w tłumie drogie aksamity,
Złociste pasy i jasne żupany,
Jak się wahały brylantowe kity
I oko ćmiły różnobarwne krasy:
Blask chyba równy,gdy w przedpotopowe
Wicher nowego świata zbłądzi lasy,
Gdy aż do ziemi nachyli drzew głowę,
Gdy się zmieszają wszystkie barwy borów;
Liście i kwiaty płyną jak potoki,
Zachwyca oczy cudna gra kolorów,
Szum razem miły,straszny i głęboki.
Pali się szlachta,już dosiadła koni,
Pieszym pan Brzezan rozdaje rumaki.
Już most zwodowy pod kopyty dzwoni,
Dalej!na pola przez ubite szlaki!
Wino zagrzewa,zemsta pośpiech radzi,
Już pojechali… Niech ich Bóg prowadzi.
