Jan Kochanowski urodził się w 1530 roku w Sycynie, ziemia radomska, zmarł na zawał w 1584 w Lublinie. Żył w epoce Renesansu. Był poetą, dramaturgiem a także tłumaczem.
Jego rodzina należała do średnio zamożnej szlachty. W 1544 został wysłany do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Akademii. Nie ma pewności co studiował – wiadomo że interesował się astronomią i matematyką. Nie wiadomo jednak jak spędzał czas wolny . W latach 1551 – 1552 przebywał w Królewcu, pobierając nauki na tamtejszej, protestanckiej, uczelni. Po tym krótkim pobycie wyjeżdża na dalsze studia do Włoch, a dokładnie rzecz ujmując do Padwy. Zdobył tutaj wykształcenie w zakresie filozofii, filologii a także doskonałą znajomość języków starożytnych. W latach 1555 – 1556 przebywa ponownie w Królewcu, gdzie zbliża się do dworu elektora pruskiego Albrechta Hohenzollerna. Następnie powrócił do Padwy. Wszystkie te podróże po ośrodkach intelektualnych ówczesnej Europy sprawiły, że Kochanowski wyrósł na człowieka wielkiego formatu, zainteresowanego wszystkimi stronami życia. Jego znajomość literatury nie ograniczała się jedynie do autorów starożytnych, ale również nowożytnych (dla niego). Czytał Petrarkę oraz Dantego. Po tych lekturach poczęło w nim zwyciężać przekonanie, że literatura powinna być tworzona w języku ojczystym autora.
Gdy skończył studia w Padwie wyruszył do domu, po drodze, odbył jeszcze podróż po Niemczech i Francji. Ostatecznie do Polski powrócił w 1559 roku. Trafił na dwór Zygmunta II Augusta, gdzie zyskuje możnych protektorów. Koniec końców zostaje jednym z osobistych sekretarzy króla. Jest już znanym autorem Pieśni oraz licznych fraszek. Pobyt na dworze był również okazją do poznania wielu ciekawych ludzi, a także okazją do zabawy. Kochanowski nie odmawiał sobie ani jednego, ani drugiego. W 1571 roku opuszcza jednak służbę królewską i osiada w swym majątku w Czarnolesie. Wkrótce żeni się z Dorotą Podlodowską.
Pobyt na wsi, jego sielankowość, stanowił dla niego odtrutkę po uciechach życia światowego. Pomógł mu również odnaleźć równowagę duchową po śmierci ukochanych córek – Hanny i Urszuli. Tej ostatniej poświęcił cykl pieśni żałobnych. Treny stały się pomnikiem postawionym przez ojca-poetę ukochanej córce.
Zabierał on wiele razy głos na sejmikach. Miał bliskie relacje z Janem.
Najważniejszymi utworami pozostawionymi przez poetę są: Odprawa posłów greckich, Psałterz Dawidów – parafrazy psalmów, Pieśń świętojańska o Sobótce, Fraszki, Pieśni,Treny.
