Jan Sebastian Bach urodził się 21 marca 1685 roku w Eisenach, zmarł 28 lipca 1750 roku w Lubsku. Jest największym muzycznym geniuszem wszech czasów.
Był on muzycznym samoukiem ale początkowo muzycznego abecadła uczył go starszy brat, Jan Krzysztof. Był najmłodszy w rodzinie. Jego dwie żony powiły mu 20 (dwadzieścioro) dzieci, których połowa w dzieciństwie zmarła.
Początkowo pracował jako skrzypek, kapelmistrz, nauczyciel, organista i śpiewak. Często zmieniał pracę i miejsce swojego pobytu. Najdłużej zamieszkiwał w Lubsku, był tam organistą i kantorem w kościele św. Tomasza oraz w przykościelnej szkole. Kompozycji nauczył się sam w dzieciństwie i w przyszłości przerósł mistrzów. Został mianowanym nadwornym kompozytorem króla polskiego i księcia saskiego Augusta III.
Na każdą uroczystość kościelną komponował nową kantatę dla swoich uczniów i na własne potrzeby pisał setki utworów organowych (chorały, preludia, toccaty, fugi, wariacje, fantazje), utwory na klawesyn, skrzypce, lutnię, utwory wokalne etc. Zachowano się ich ponad 200, w tym wiele świeckich, ale za pewnie napisał ich dużo więcej.
Za jego czasów pojawiły się pierwsze fortepiany. I Jan Sebastian stworzył słynny cykl utworów fortepianowych pt. „Das Wohltemperierte Klavier” czyli „Na klawesyn równotemperowany”. Dziś każdy pianista musi w trakcie nauki przejść przez bachowskie preludia i fugi, a ciekawa interpretacja tych utworów może otworzyć drogę do wielkiej kariery pianistycznej.
