Nieślubna córka kucharki pracującej w różnych dworach. Mając dziewiętnaście lat, poznała Zenona, została kochanką młodego mężczyzny, „panicza\”, który imponował jej swą pozycją społeczną, wykształceniem i który stał się przyczyną jej życiowej klęski.
Była dziewczyną o dużym temperamencie, naiwną, łatwowierną, zagubioną w nowym, miejskim świecie, raczej prymitywną, wulgarną, ale niekiedy i wrażliwą, delikatną, zapewne pracowitą i uczciwą. Przerwanie ciąży było dla niej zbyt dużym obciążeniem psychicznym, dręczona wyrzutami sumienia, poczuciem winy popada w coś na kształt obłędu, kierowana chęcią zemsty oślepia Ziembiewicza, któremu długo wierzyła, ufała. Justyna jest ofiarą, postacią o rysach tragizmu, w rzeczywistości osobą samotną (pomimo prób pomocy ze strony Ziembiewicza i jego żony), skazaną na siebie, a nie była wzorem samodzielności, odpowiedzialności i życiowej zaradności.
