Kallimach z Cyreny (ur. około 310 p.n.e. w Cyrenie, zm. około 240 p.n.e.). Uważany jest za największego poetę tzw. epoki aleksandryjskiej. Twórca pierwszej historii literatury.
Był bibliotekarzem Biblioteki Aleksandryjskiej. Sporządził jej dokładny katalog rzeczowy składający się ze 120 ksiąg i obejmujący całe właściwie znane wówczas piśmiennictwo nazwany Πίνακες Pinakes (Tablice). Starał się przy tym badać autentyczność katalogowanych dzieł literackich. Pomimo pewnej schematyczności jego katalog uznaje się za pierwszą historię literatury.
Jako poeta gustował głównie w drobnych formach literackich. Tworzył epigramy, hymny, epylliony, idylle i elegie dworskie a szczególnie aitiologiczne czyli uczone (wyjaśniające przyczyny powstania nazw, instytucji, kultów czy świąt). Lubował się w wyszukiwaniu najmniej znanych wersji mitów i na nich opierał swą twórczość. Jego pełna erudycji poezja wymagała wysiłku intelektualnego od czytelnika. Sporządził również jedną z list, prawdopodobnie najstarszą, siedmiu cudów świata.
Do dziś zachowało się sześć hymnów i ponad sześćdziesiąt epigramów Kallimacha. Ponadto fragmenty innych utworów.
Jego twórczość naśladowali inni poeci aleksandryjscy, a później rzymscy, na przykład Katullus, a później Propercjusz. Imię Kallimacha przybrał Fillipo Buonaccorsi, XV-wieczny humanista włoski związany z Polską
