Określi istotę barkowych rozważań o kruchości ludzkiej egzystencji w oparciu o fragment „Myśli” Blaise’a Pascala i „Krótkość żywota” Daniela Naborowskiego
Barok jest epoką zastanawiania się nad sensem życia, przemijaniem. Pełen jest niepewności, niepokoju. Ludzie nie wierzyli w własne możliwości. Człowiek czuje się marny wobec potęgi Boga. Wszechobecny jest motyw vanitas. Wielu autorów zawiera w swoich utworach rozważania na temat kruchości życia. Wśród nich podejmuje to zagadnienie Daniel Naborowski w „Krótkości żywota” i Blaise Pascal w „Myślach”.
Blaise Pascal zastanawia się nad życiem wobec ogromu świata. Nasze istnienie zajmuje bardzo małą przestrzeń, która w obliczu wielkości wszechświata jest mniejsza niż ziarenko piasku na plaży, jest w niej utopiona. Nasze życie nic nie znaczy we wszechświecie. Nikt nas nie zauważa. Człowiek jest przerażony i zagubiony. Nie rozumie dlaczego akurat tutaj się znalazł, dlaczego teraz, kto o tym decydował. Długość naszego życia jest wchłonięta w wieczność zważając na to co było przed i będzie po.
W wierszu „Krótkość żywota” Daniel Naborowski podejmuje rozważania na temat życia. Już w samym tytule zaznacza, że życie jest krótkie. Ukazuje upływ czasu jako zjawisko, z którym należy się pogodzić i traktować jako normalne. Śmierć jest oczywista i nieunikniona. Czasu nie można cofnąć, ani w żaden sposób nad nim zapanować: „Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie”. Ten cytat ukazuje również, że nie tylko życie jest ulotne, przemijające, ale także wszechświat. Zaskakujące jest porównanie życia do zjawisk nietrwałych „Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt – żywot ludzki słynie”. Celowo zastosowane wyrazy jednosylabowe dodatkowo umacniają stwierdzenie o krótkości żywota. Dalej uświadamia nam, że nie warto mieć marzeń i planów, marzeń i planów, myśleć o przyszłości, bo koło Fortuny może łatwo je zniweczyć. Na koniec porównuje nasz byt do „czwartej części mgnienia” długości tak małej że praktycznie niezauważalnej.
Podsumowując Pascal ukazuję człowieka, który szuka sensu istnienia, miejsca na ziemi, zadając sobie pytanie czy ten czas, miejsce jest w którym żyje jest dla niego odpowiedni. Naborowski podkreśla natomiast, że życie jest tak krótkie, że praktycznie nie zauważalne, ale musimy przyjąć to z pokorą i zachować stoicki spokój. Obydwaj autorzy ukazują że życie ludzkie życie jest kruche, krótkie i zależne wyłącznie od upływu czasu.
