Kryzys papiestwa w XIV i XV wieku
POCZĄTEK WIELKIEJ SCHIZMY ZACHODNIEJ
– kardynałowie pod presja mieszkanców Rzymu wybierajaa na papieża Urbana VI
– on jednak opkazuje się przybity
– zraża do siebie skięży
– zbierają się po raz kolejny
– ustalają że tamten wybór był niważny
– wybieraja nowego papieża, FR Klamensa VII
– Urban jednak ani myśli zrezygnować
– Klemens traci we Włoszech poparcie
– przenosi się do Awinionu
– spór ten staje się międzynarodowym
– Urbana VI popierają
o Anglia
o Portugalia
o Niemcy
– Klemensa VII popierają
o Francja
o Szkocja
o Sabaudia
– inne kraje neutralne
– papieże prowadzą akcję propagandową
– polemika też na wyższych uczelniach
– głosy o konieczności zwołania soboru by uspokoic ta sytuację
AKCJA SOBOROWA
– zbyt wiele sprzecznych intersów by udało się w ten sposób załatwić
– śmierć papieży nie przynosi rozwiązania
– zastępują ich nowi elekci
o Rzym – Bonifacy IX
o Awinion – Benedykt XIII
– przedłużająca się schizma
– obaj papieże tracą na popularnoścui
o we FR nie uznają żadnego z nich
o szerzenie się doktryn antypapieskch
– wstępem do naprawienia kościoła ma być zakończenie schizmy
– konieczność zwołania soboru powszechnego
o ma się zająć likwidacją chaosu
– inicjatywa w rękach kardynałów
– wybieraja na miejsce obrad Pizę
– zgromadzenie ustalaja na koniec marca 1409
– przywrócenie jedności w kościle powinny zapoczątkowac reformy
– uznaja obu papieży za niegodnych tiary
– obwołują ich następcą Aleksandra V
o nie zakończyło to schizmy
o przyczyniło się do jej pogłębienia
o żaden papież nie rezygnuje
o teraz jest już trzech walczących
– trudno mówic o oreformach przy takim rozbiciu
– domaga się ich cały świat chrześcijański
– papież pizański – Jan XXIII (po smierci A.V) liczy na pomoc Zygmunta Luksemburskiego
– ten żąda zwołania kolejnego sonbopru na terenie Rzeszy
– 28 10 1414 w konstancji
SOBÓR W KONSTANCJI
– zaproszono przedstawicieli uniwesytetów
o pełnoprawni członkowie obrad
– wprowadził głosowanie grupami narodowościowymi
o by zapobiec hegemonii włochów
– rząa ustapienia wszystkich 3 papiezy
o grozi ze ogłosi ich heretykami
– usiłuje walczyc Jan XXIII
o opuszczony przez sojuszników kapituluje
– rezygnuje tez papież rzymski Grzegorz XII
– Benedykt XIII wlaczy mimo tego że został sam
– na przebiegu obrad różne spory europejski
o Burgundczycy vs Armaniacy we FR
– sobór musiał si.ę zjamowac sprawami ubocznymi
o sprawa prawowierności Husa
– wpływa to na przedłużenie jego obrad
– uzgodniono w końcu wybór nowego papieża
– zgodzono się na utrzymanie zwierzchniej roli soboru
– uzanano konieczność zwoływania go co 10 lat
– wybrano na papieża Ottona Colonnę – Marcina V
– musi on przystapic do reformy
– skończyło się usunięciem rażących nadużyć
– zawarcie kilku konkordatów
– połowiczny sukces
SOBÓR W BAZYLEI
– przed zakończeniem soboru zobowiązano papieża do zwołania następnego po 5 latach
– sobór w Pawii
o przenosi się do sienny z powodu zarazy
– tam mała frekfencja
– brak zgody wśród przybyłaych
– zwołanie soboru dopiero po 8 latach do Bazylei
– Eugeniusz IV
– przedmiotem obrad trzy sprawy
o reforma kościoła
o wykorzenienie herezji husyckiej
o unia z kościołem greckim
– papież żądny władzy
o chce przenieśc sobór do włoch
o tam ma więcej stronników
– sobór za to doprowadza do kompromisu z prawym odłamem husytów
– dążąc do ograniczenia władzy papieskiej powiększa włądzę biskupów
– kasuje roczne opłaty składane przez posiadaczy benficjów w chwili nominacji
– sprawa kościoła grckiego poróżnia sobór
– część przenosi się do Włoch
– Ci co w Bazylei sprzeciwiaja się
o legalnie zowłanego soboru nie można rozerwać ani przenieść
o ma on najwyższą władzę w kościele
o każdy kto chce tego dokonać staje się heretykiem
– sobór uznaje Eugeniusza IV za pozbawionego tiary
– obwołuje antyppaieżem hrabiego Sabaudii – Feliksa V
– rozłam trwa 6 lat
– kończy go przejście stronników bazyleiskuich na strone Eugeniusza IV
Unia florencka
– wspólne wyznanie wiary z kościołem grckim
– sukcesy podnoszą prestiz apiestwa
– ni zdołąly powstrzymać wewnętrznego rozkładu
