W początkowym okresie działań wojennych na Zachodzie i na Wschodzie mocarstwa traktowały sprawę polską z dużą rezerwą. Austro-Węgry zezwoliły na tworzenie Legionów Polskich, ale zawiedzione w swych rachubach na wywołanie powstania na tyłach armii rosyjskiej, traktowali Legiony jako siłę pomocniczą. Rosjanie również nie traktowali poważnie utworzonego przy ich boku Legionu Puławskiego, jako zalążka przyszłej polskiej siły zbrojnej. Dopiero w przedzdień wkroczenia Niemców do Warszawy, tj. 5 sierpnia 1915 r., w Dumie rosyjskiej odbyła się owacja dla narodu polskiego. Opracowane miały być równiż projekty stworzenia po skończonej wojnie państwa polskiego niezależnego ekonomicznie, kulturalnie, lecz pod berłem carów rosyjskich. Niemcy wkroczyli do Królestwa, frony ułożył się wzdłuż linii od Zatoki Ryskiej do Tarnopola.
Królestwo zostało podzielone na część niemiecką i austro-węgierską. Pod względem politycznym nastąpiła pewna poprawa, lecz w dziedzinie ekonomicznej nastąpiło rabowanie wszystkiego co polskie. Niszczono celowo przemysł. Wobec przedłużającej się wojny wydano akt utworzenia Królestwa Polskiego 5 listopada 1916 r. Nie miała ono obejmować Poznańskiego i Galicji. Przeciwko temu aktowi protestował ententa, która obawiała się zbytniego wzmocnienia państw centralnych. 22 stycznia 1917 r. prezydent Wilson wydał orędzie, w którym stwierdził, iż powinni się stworzyć niezawisłe państwo polskie. 27 marca po rewolucji lutowej w Rosji Rada Delegatów Robotniczych I Żołnierskich wydał odezwę, w której proklamowała chęć utworzenia państwa polskiego. We Francji i Rosji dochodzi do tworzenia armii polskich, utworzono również Komitet Narodowy Polski, która uznano za oficjalną reprezentację narodu polskiego.
