Współcześnie lodowce zajmują ok. 15,5 mln km2 (półtorej razy więcej niż powierzchnia Europy). Stanowi to ok. 10% ogólnej powierzchni lądów. Lodowce dzielimy na dwa główne typy: – kontynentalne (zwane lądolodami) i ? lodowce górskie.
Rozmieszczenie obszarów zlodowaconych na Ziemi ukazuje, że lądolody bądź lodowce górskie występują niemal na wszystkich kontynentach, a największe ich zgrupowanie jest w obszarach podbiegunowych.
Lodowce powstają tam, gdzie ukształtowanie terenu umożliwia gromadzenie się dużych ilości śniegu i szadzi, które w skutek niskich temperatur nie są stapiane. Lodowce wraz ze spadkiem terenu mogą się przemieszczać, a ogromna ich masa przekształca rzeźbę terenu. Lodowce górskie ? składają się z dwóch zasadniczych części: I pola firnowego i II jeziora lodowcowego. Ruch lodowców górskich powoduje powstawanie pod polami firnowymi przegłębień terenu, zwanych kotłami lodowcowymi lub karami. Lądolody ? to lodowce na lodzie tworzące rozległą i wypukłą pokrywę lodową, poruszającą się frontem we wszystkich kierunkach, np. Grenlandia.
I. ANTARKTYDA ? 13?200 tyś. km2;
II. ARKTYKA ? 2?083 tyś. km2;
III. AZJA ? 114 tyś. km2;
IV. Ameryka Północna ? 67,6 tyś. km2;
V. Ameryka Południowa ? 25 tyś. km2;
VI. EUROPA ? 8,6 tyś. km2.
