W swoim dramacie Shakespeare łamie dotychczasowe wyznaczniki dramatu, zmienia zasadę kompozycji i po raz pierwszy koncentruje się na głębi człowieka, nie tylko na jego czynach.
Następuje złamanie tradycyjnej reguły trzech jedności. Akcja rozgrywa się w kilku miejscach: na zamku, na leśnej polanie, na polu bitwy. Nie ma również jedności czasu. Także akcja przestaje być już jednowątkowa, sięga bowiem do tematu walki dobra ze złem, walki o władzę (tematyka polityczna), głębi duchowej postaci i jej rozterek wewnętrznych (psychologizm) itp.
Shakespeare wprowadza trwale do dramatu sceny zbiorowe (zasady starożytnego dramatu dopuszczały występowanie co najwyżej trzech osób jednocześnie). Przykładem tego może być uczta na zamku.
Rezygnuje także z zasady decorum, czyli odpowiedniego stylu do odpowiedniego gatunku. Tragedia jako gatunek wysoki nie dopuszczała udziału np. postaci z ludu, wprowadzających wątek komedii lub farsy. Shakespeare łamie tę zasadę, przeplatając wątki poważne z komediowymi.
Nową cechą jest także zmienność charakteru postaci. W dramacie antycznym taka przemiana postaci nigdy nie następowała – postacie były reprezentantami danego typu przez cały czas trwania sztuki. Tymczasem tu uwaga koncentruje się na jego przemianie, ukazaniu jego przeżyć wewnętrznych. Doskonałym przykładem takiej metamorfozy jest sam Makbet – początkowo łagodny, później ambicja w nim narasta, by doprowadzić do tragicznego końca. Po raz pierwszy w dramacie pojawia się tak głęboki psychologizm.
Pojawiają się też inne, nowe elementy. Dużą i ważką rolę odgrywa świat fantastyczny, wprowadzony przez Shakespeara. Także ważna jest sceneria, wprowadzająca odpowiedni nastrój.
Nowa jest też koncepcja losu ludzkiego. Tak jak Antygoną kierowało Fatum, siła znacznie od niej większa i pozostająca poza możliwością jakiegokolwiek wpływu, tak Makbet sam staje się odpowiedzialny za swoje życie. Po raz pierwszy pojawia się więc hasło „Człowiek kowalem swego losu”.
