Maria Konopnicka, a właściwie Maria Wasiłowska przyszła na świat w 1842roku w Suwałkach w rodzinie prawniczej. W latach 1855-1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. W 1862roku wyszła za ziemianina Jarosława Konopnickiego i osiadła z nim w Bronowie pod Łęczycą. Lękając się aresztowania Jarosława, który tak jak jego bracia był związany z powstańcami, w ciąży wyjechała z mężem za granicę. W 1864roku po utracie zrujnowanego Bronowa Konopnicki objął w dzierżawę folwarczek Gusin i przeniósł się tam z rodziną. W 1870roku został wydrukowany pierwszy wiersz Konopnickiej. W 1877roku Maria opuściła męża i przeniosła się z szóstką dzieci do Warszawy. Lata 80 opiewały w liczne sukcesy literackie, aktywny udział w życiu artystycznym i społecznym, redagowaniu pism dla kobiet „Świt”. W latach 90 dojrzała twórczość (powstają awangardowe nowele i znakomite tomy poetyckie) oraz podróże po Europie. Konopnicka angażowała się m.in. w protest przeciwko akcji germanizacyjnej w zaborze pruskim. W 1903roku z okazji 25lecia pracy literackiej otrzymała w darze od społeczeństwa dworek w Żarnowcu koło Krosna – ale nie spędziła w nim dużo czasu, gdyż namiętnie podróżowała. W latach 1905 – 1907 organizowała po upadku rewolucji pomoc dla uwięzionych i ich rodzin. W 1910roku umarła we Lwowie. Maria Konopnicka była wrażliwa na krzywdę społeczną, szczególnie chłopską. W swoich utworach ubolewała nad tym, że chłopi są niedoceniani i bagatelizowani.
