Nie umiera nigdy zbrodnia, kiedykolwiek była dokonana – przed tysiącoleciem czyli dzisiaj nade dniem.
Przychodzi po tajemniczą zapłatę o niespodzianej godzinie jako złodziej.
Lecz czyliż ma śmiertelny – jako złodziej – tylko na echo zbrodni, kiedykolwiek dokonanej, chciwego ucha nastawiać?
Czyliż ma słuchać tylko dzwonów, które biją z głębin morza, z miast do cna zatopionych?
Trzeba drugie ucho nastawić na głos dzwonów bijący z wieży nowej, ze świątyni przyszłości.
Bo jak w amarantowym kwiecie pelargonii trwa nieprzerwany upał, ruch, pęd, rozwój i życie, a naszym oczom ukazuje się tylko niemy i zastygły stan kwitnienia, tak samo winno być ze stanem wewnętrznym i z formą zewnętrzną człowieka.
Cierpienie i rozkosz wewnątrz być winny.
Na zewnątrz winien być stan nieodmienny uśmiechu.
O święty, o boski dzwonie nowy!
W każdym twoim dźwięku jest więcej, niż było w najbujniejszym marzeniu lat młodych, w najpotężniejszym lat męskich zamachu!
Jaka w tobie siła, jaka moc, jaka w tobie potęga!
Przychodzimy na to jałowe wybrzeże z cudownego losów użyczenia, na skutek przedziwnej zapłaty, ażeby zeń uczynić naszej wolności skarb bez ceny.
Przychodzimy jako spadkobiercy Krzywoustego drużyny.
Ona poprzez lasy przerąbała pierwszą drogę dla cichego apostolstwa synów bożych.
Ona szła wielkie rzesze słowiańskie wesprzeć o polskie mocarstwo, obronić i zachować.
My przychodzimy, gdy już rzesz~ słowiańskie pochłonięte zostały i zniszczone na wieki.
Przychodzimy, aby szczątek ostatni od zagłady uchronić.
Lecz brzmi wśród nas ta sama, nowotna po wsze czasy, cantilena radosna.
Przybywszy na to jałowe wybrzeże budujemy portowe paliszcza, wprawiamy w ruch nowe koleje, prowadzimy poprzez błota bite drogi i zbogacamy mieszkańców.
Mowę ich bezcenną zachowujemy od zguby.
Jakoby z ręki legendarnego kaszubskiego wielkoluda, stolema, który z oksywskiego półwyspu ciskał wielkie głazy w Radłowo, sypią się na radłowskim pobrzeżu nowe, piękne osiedla.
Strzały armat ze statków wojennych łoskot roznoszą po morzu, po dolinach, po górach, głosząc wszem wobec, iż stopa tępiciela nigdy tu już nie postanie.
Nie przynosimy tu zbrodni, nie przynosimy przemocy, nie przynosimy tu krzywdy.
Przynosimy zapomnienie, odpuszczenie i pokój.
Przynosimy dobro i pracę.
