Las to zbiorowisko drzew będące siedliskiem licznych gatunków roślinnych i zwierzęcych charakterystycznych dla danego regionu. Las posiada ogromne znaczenie dla urozmaicenia krajobrazu, gospodarki przestrzennej i funkcji ekologicznych każdego obszaru. W ostatnich dwóch dekadach XX wieku lasy były masowo zamieniane na uprawy rolne oraz masowo degradowane.
Ziemia traci około 15 milionów hektarów lasów rocznie, głównie tropikalnych.
Fakty są dość wstrząsające:
-lasy przestały istnieć w 25 krajach, 18 krajów straciło ponad 95% swoich lasów, a inne 11 krajów – 90%;
-najwyższe oszacowania stanu lasów na ziemi obecnie mówią o 3.6 miliardach hektarów, to znaczy około 60% pierwotnego stanu lasów na naszej planecie; począwszy od 1980 roku około 14 milionów hektarów lasów tropikalnych rocznie ginie z powodu zmiany sposobu użytkowania na użytkowanie rolnicze;
-zamieranie i osłabianie lasów zagraża różnorodności genetycznej świata roślin i zwierząt; według raportu światowej Unii Ochrony Przyrody 12,5% gatunków roślin i 75% ssaków jest zagrożonych w wyniku osłabienia lasów.
Jednym z najważniejszych problemów ochrony środowiska naszych czasów są zmiany klimatyczne jako rezultat emisji gazów tak zwanych szklarniowych do atmosfery.
Lasy odgrywają niezastąpioną rolę w procesie zmniejszania efektu cieplarnianego. Każdy hektar powierzchni leśnej absorbuje w okresie najintensywniejszego wzrostu, czyli od 10 do 50 roku życia, blisko 120 ton węgla, co przeliczeniu na dwutlenek węgla – gazu obwinianego za efekt cieplarniany – wynosi około 439 ton na hektar w ciągu roku. Dodatkowo w tym samym okresie ściółka leśna wiąże blisko 60 ton węgla, czyli około 219 ton dwutlenku węgla.
Las oprócz tego, że pochłania dwutlenek węgla, produkuje tlen. Jeden hektar lasu wytwarza około 6 ton życiodajnego tlenu rocznie.
W następstwie gwałtownych zmian warunków klimatycznych, powodowanych między innymi efektem cieplarnianym stale wzrasta zagrożenie leśnych pożarów. Na przykład na terenie Polski w roku 1992 spłonęło około 44 tysięcy hektarów drzewostanów, w tym tylko w kompleksie Rud Raciborskich ponad 9 tysięcy hektarów. Był to największy pożar w Europie.
O wodochronnej funkcji lasów górskich można się było przekonać w czasie katastrofalnej powodzi w dorzeczu Odry w 1997 roku, gdy zdewastowane katastrofą ekologiczną lasy w Sudetach nie mogły w pełni hamować gwałtownego spływu wód.
Jednym z najważniejszych elementów polityki ekologicznej państwa powinien być program zwiększania obszarów leśnych, który ma znaczenie zarówno gospodarcze, jak i ekologiczne. Program zalesiania powinien być uważany za najważniejszy, dlatego, że lasy chronią źródła cieków wodnych, zapobiegają przesuszaniu gleb, hamują działanie wiatrów, są barierami dla hałasu, dla niskiej emisji zanieczyszczeń z produktów spalania (na przykład spalin samochodowych), jako element rekultywacji terenów przemysłowych, jako ostoje zwierząt, jako zapory przeciwśniegowe szlaków kolejowych, drogowych.
W związku z tym, że polski pejzaż ubożeje, żyjemy w coraz mniej przyjaznym, ogołoconym z drzew – niszczonych skażeniami chemicznymi – środowisku, aby odwrócić ten destrukcyjny proces, niech każdy z nas na przełomie wieków posadzi swoje drzewo! Niech drzewa w całej swej krasie pojawią się znowu obok domów, przy drogach, w przetrzebionych parkach, zagajnikach i polach.
Przywitajmy XXI wiek ponad 30 milionami nowych drzew!
