Dzeus (Zeus) – początkowo jeden z wielu bogów (pochodzenia indoeuropejskie-go), który z biegiem czasu, rozwoju mitów i tradycji, znalazł się na szczycie hierarchii bóstw. Pierwotnie był bogiem zjawisk atmosferycznych, np. deszczu, śniegu, błyskawic, co w rolniczym kraju, jakim była Grecja, już czyniło go postacią nadzwyczaj ważną.
Zasadniczy wpływ na kształtowanie się wyobrażeń o Dzeusie miał Homer, który nazywał go pierwszym spośród bogów, panem ludzi. Uważano Dzeusa za wyraz spokoju, wiecznego ładu, sprawiedliwości oraz mądrości. Ceniono siłę tego boga, jego moc zniszczenia. To on przeniósł do świata ludzi reguły ustanowione przez siebie na Olimpie. Był posiadaczem wszystkiego w niebie i na ziemi, ojcem bogów i ludzi, od niego wszystko pochodziło. Potężny i wielki zasiadał na tronie, miał pod swą opieką wszystkie plemiona greckie. Dysponował ogromną władzą, ale i on podlegał przeznaczeniu, wyrokom losu.
Posejdon – syn Kronosa i Rei wychowany przez Telchinów, brat Dzeusa. Władał rzekami, morzami, wyspami i półwyspami. Były mu podporządkowane wszystkie bóstwa, twory morskie i słodko wodne, sam mieszkał w morskiej toni. Jak wielu bogów, słynął z uwodzenia kobiet śmiertelnych, a jego potomstwo to głównie istoty zdecydowanie złe, np. cyklop Polifem. Trójzębem, swym nieodłącznym atrybutem, mógł uciszać burzę oraz wywoływać trzęsienia ziemi. Czcili go przede wszystkim marynarze.
Hades – bóg podziemnego świata, pan życia i śmierci, syn Kronosa i Rei, mąż Persefony. Brat Dzeusa i Posejdona. Rządził duszami zmarłych, uważano go za władcę bezlitosnego, napawającego strachem, siedzącego z berłem w dłoni na tronie w podziemnym królestwie i narzucającego każdej istocie na Ziemi nieubłagane prawa śmierci. Otaczały go podziemne bóstwa, słudzy. Przedstawiany jako brodaty mężczyzna w średnim wieku, trzymający w jednej ręce róg obfitości, natomiast w drugiej narzędzia rolnicze – modlili się do niego rolnicy jako do \”Plutona\” (rozdawcy bogactw). Mianem Hadesu określano też państwo umarłych, czasami wyłącznie miejsce odbywania przez zmarłych kary za swe występki – ludzie dobrzy przebywali w Elizjum.
Hera – córka Kronosa i Rei, zarazem siostra i małżonka Dzeusa. Wspólnie z mężem sprawowała władzę nad niebem i ludźmi, ale nie przysługiwała jej godność królowej bogów i ludzi. Jedyna mężatka wśród kobiet zamieszkujących Olimp, co pociągało za sobą pewne przywileje, szacunek. Czczono ją jako opiekunkę, patronkę położnic, małżeństw. Była boginią zazdrosną, często kłóciła się z niewiernym mężem, prześladowała dzieci Dzeusa zrodzone ze śmiertelnych kobiet, np. Heraklesa, Dionizosa, Europę. Chętnie mieszała się w sprawy ludzi.
Atena – była jedną z najważniejszych greckich bogiń (chmur i piorunów). Jej ojciec, Dzeus, połknął matkę Ateny w obawie, iż może urodzić dziecko, które pozbawi go władzy. Niebawem poczuł silny ból głowy, nakazał Hefajstosowi rozłupać toporem czaszkę. Wtedy z głowy władcy Olimpu wyskoczyła Atena w pełnej zbroi. Stała się piękną boginią wojny (według Homera) obdarzoną wielką wrażliwością, protektorką państwa, gwarantem sprawiedliwych praw, opiekunką wojowników mogącą przynieść zwycięstwo. Czuwała też nad uprawą roli, nauczyła ludzi posługiwać się końmi, wynalazła pług. Później uznano ją także za boginię mądrości, roztropności, opiekunkę miast – szczególnie Aten. Ku czci Ateny obchodzono szereg świąt.
Apollo -jest zaliczany do grupy dwunastu wielkich bogów starożytnej Grecji. Był synem Dzeusa i Leto (Letony), bratem Artemidy, najpiękniejszym z bogów (zasłynął z licznych podbojów miłosnych), patronem sztuk, wróżb, wyroczni, ideałem piękna, młodości, postępu. To on dawał poetom natchnienie i przewodził Muzom. Utożsamiano go ze Słońcem, miał władzę nad całym życiem ludzkim, zarazem czuwał nad zdrowiem i mógł zesłać zarazę. Uważany za protoplastę plemion greckich, w religii greckiej zajmował zupełnie szczególne miejsce. Wyobrażano go jako urodziwego młodzieńca w wieńcu laurowym, często z lirą w ręku.
Afrodyta – znane są różne wersje pochodzenia tej greckiej bogini. Według pierwszej Afrodyta była córką Dzeusa i Dione (tak twierdzi Homer w Iliadzie); natomiast druga mówi, że powstała z krwi Uranosa, zranionego przez Kronosa. Hezjod utrzymywał, iż urodziła się z piany morskiej u brzegów Cypru. Była niewierną żoną Hefajstosa, zdradzała go zarówno z licznymi bogami, jak i ludźmi. To ona zesłała na Parysa i Helenę miłość, która pociągnęła za sobą wielką wojnę o Troję. W Grecji kult tej bogini ściśle wiązał się z morzem, szczególnie czczono ją w miastach portowych, modlili się do niej żeglarze.
Afrodyta była boginią miłości i piękności, małżeństwa, zapewniała małżonkom płodność, opiekowała się narodzinami ludzi, od niej zależały również urodzaje. Jednak, jako bogini miłości i piękna, symbolizowała także namiętność, rozkosze cielesne, skłaniała do niewierności.
