Najwybitniejszym przedstawicielem rosyjskiego romantyzmu był Aleksander Puszkin (1799-1837). Jego twórczość otwiera, oparta na źródłach ludowych baśń poetycka Rusłan i Ludmiła – utwór, który zapewnił Puszkinowi czołowe miejsce wśród poetów romantycznych Rosji.
Puszkin jest również autorem dramatu Borys Godunow, obrazującego walki o tron moskiewski na przełomie XVI i XVII wieku. Jednakże jego największym dziełem jest poemat Eugeniusz Oniegin. Jest to niezwykle wnikliwy obraz ówczesnego życia arystokracji i ziemiaństwa rosyjskiego. Bohaterem poematu jest znudzony życiem, pełen sceptycyzmu, szarpany wewnętrznymi namiętnościami Eugeniusz Oniegin – typowy wytwór warunków, w jakich dorastała ówczesna młodzież rosyjska.
W ostatnich latach swojego życia zwrócił się Puszkin ku twórczości prozaicznej. Powstały wtedy opowiadania, wśród których szczególne znaczenie ma Córka kapitana zawierająca obraz Rosji w czasie powstania chłopskiego pod wodzą Pugaczowa.
Twórczość Puszkina miała wielkie znaczenie w dziedzinie artystycznej. Wniósł on poezję rosyjska na nieznane jej dotąd wyżyny. Wprowadził lub udoskonalił typowe dla romantyzmu formy artystyczne, jak ballada, pieśń poetycka, powieść poetycka, dramat romantyczny; obficie korzystał ze źródeł twórczości ludowej, stworzył nowy język poezji, oparty na potocznej mowie rosyjskiej, zrozumiały i bliski szerokim kręgom czytelników.
Drugim wielkim poetą romantycznej Rosji był Michaił Lermontow (1814-1841). Zesłanie na Kaukaz za hasła wolnościowe zawarte w drobnych utworach zbliżyło Lermontowa do folkloru górali kaukaskich, co silnie odbiło się na jego twórczości – między innymi na słynnym poemacie fantastycznym Demon.
Podobnie jak Puszkin, Lermontow pisał także utwory prozą. Stworzył m.in. jedną z najlepszych powieści rosyjskich I połowy XIX wieku – Bohater naszych czasów. Podobnie jak Oniegin Puszkina, powieść ta jest przejmującym obrazem zmarnowanego życia człowieka, który targany sprzecznościami, nie umiejąc pogodzić się z rzeczywistością, utracił wiarę w sens swojego życia. Oba utwory stanowią rosyjską odmianę romantycznej „choroby wieku”.
