W Londynie, 8 sierpnia 1945 roku, powołano do życia Międzynarodowy Trybunał Wojskowy, który miał sądzić winnych popełnienia zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko pokojowi i ludzkości. Proces ten trwał od 20 XI 1945 r. do 1 X 1946 r. w Norymberdze. Spośród 22 oskarżonych, 12 skazano na karę śmierci, 7 na kary wieloletniego więzienia, a 3 uniewinniono. W latach 1946-1949 prowadzone były też liczne procesy przed trybunałami w poszczególnych strefach okupacyjnych. Obok trybunałów karnych działały w Niemczech trybunały denazyfikacyjne, których zadaniem było określanie stopnia odpowiedzialności obywateli III Rzeszy za zbrodnie hitleryzmu.
Dnia 1 lipca 1948 r. gubernatorzy trzech stref zachodnich przedłożyli tzw. Dokumenty Frankfurckie, upoważniające do zwołania Zgromadzenia Konstytucyjnego Niemiec. W dwa miesiące później (1 IX 1948 r.) w Bonn odbyło się pierwsze posiedzenie Rady Parlamentarnej, która 8 V 1949 r. uchwaliła ustawę zasadniczą Republiki Federalnej Niemiec. Stolicą państwa został Bonn, pierwszym prezydentem Theodor Heuss, a kanclerzem Konrad Adenauer.
W strefie radzieckiej zalążkowy parlament – Kongres Ludowy – powołano w maju 1949 r. 7 października 1949 r. Niemiecka Rada Ludowa ogłosiła powstanie Niemieckiej Republiki Demokratychnej. Pierwszym prezydentem został Wilhelm Pieck, a premierem Otto Grotewohl.
W dniu 16 i 17 VI 1953 r. doszło w Berlinie do powstania robotniczego, jako wyrazu buntu i protestu wobec pogarszającej się sytuacji gospodarczej i sowietyzacji życia społecznego i politycznego. Powstanie objęto także Magdeburg, Erfurt i Lipsk. Przeciwko powstańcom skierowano wojsko i czołgi. Zginęło 267 osób i 92 zostały rozstrzelane.
