Pisarze klasyczni często polemizowali ze sztuką – obrazami i rzeźbami, a także z mitologią. Wiersz „Nike z Samotraki” pochodzi z tomu ” Martwa pogoda” który został opublikowany w 1946 roku. W tym okresie twórczości odnajdujemy u Staffa dojrzałą refleksję nad życiem, a forma poetycka wierszy jest zwięzła i prosta. Staffa zainspirowała w wierszu ” Nike z Samotraki” nie tylko sama bogini zwycięstwa, ale również słynna hellenistyczna marmurowa rzeźba znajdująca sie na dziobie okrętu. Podmiot liryczny zachwyca się wyglądem bogini. Na początku mówi w sposób patetyczny, ale patos ten kontrastuje z potocznymi zwrotami. Nie nazywa jej boską boginią triumfu lecz „czarującą” co sprawia, że Nike nabiera ludzkich cech. Autor wiersza mówi o pięknie i pośpiechu Nike która leci od wieków z Samotraki i jest zadyszana z tego powodu. To kolejne uczłowieczenie bóstwa. W ostatnich wersach podmiot liryczny mówi o darach jakie niesie ze sobą Nike: zwycięstwie, sławie i liściach laurowych. Wspomina jednak, że ich nie chce, ale mówi o zazdrości którą żywi do tych dla których bogini „straciła głowę”. Zwrot „stracić głowę” w języku potocznym oznacza zakochać się lub poświęcić całe swoje zainteresowanie danej czynności, rzeczy. Podmiot liryczny zazdrości tym których Nike obdarzyła szczególnym zainteresowaniem lub po prostu pokochała.
