„Oda do młodości” jest przełomowym utworem romantycznym, zawierającym dyskusję pokoleniową romantyków z klasykami. Dla romantyków ważny był głos serca, to co czują, a klasycy cenili naukę. „Któż nam powróci” jest utworem z końca XIX wieku, zawierającym polemikę dekadentów z pozytywistami. Podmiot liryczny w obu utworach wypowiada się w imieniu zbiorowości a charakterystyczną cechą jest krytyczny stosunek do pokolenia ojców. Młode pokolenie w „Odzie..” ma w sobie siłę i odwagę do pokonywania własnej słabości. Są pełni nadziei i chęci do działania. Kierują się sercem i uczuciami. Charakteryzuje ich postawa buntownicza, są konsekwentni i zdolni do poświęceń. Ich upartość i siła działania mają prowadzić do zmian. Postrzegają oni pokolenie ojców jako samolubne, bezduszne, pozbawione uczuć i wrażliwości. Uważają że są egoistami skupionymi na własnym dobru. Ojcowie kierują się rozumem i doświadczeniem izolując się od świata, co prowadzi do destrukcji. Młode pokolenie gardzi pokoleniem ojców, wytykając im błędy i zarzucając bierność i martwotę. Z kolei w utworze „Któż nam powróci” pokolenie młodych charakteryzuje pesymizm. Dostrzegają oni wszędzie zło. Pozbawieni są chęci do życia, radości i woli działania. Uważają że życie jest pełne smutków, cierpień, niepowodzeń i udręki. Są niezdolni do zmiany świata ponieważ pozbawieni są wiary, siły i otuchy. Obwiniają pokolenie ojców za ukształtowaną u siebie postawę dekadencką. Zarzucają im winę za swoje smutki oczekując od nich pocieszenia, wsparcia i zrozumienia. Młode pokolenie prezentuje postawę dekadencką, która charakteryzuje się poczuciem bezsensu życia i brakiem motywacji do działania. Pokolenie ojców jest pesymistycznymi pozytywistami, niezdolnymi do działania, Potrzebują wsparcia i otuchy ze strony młodych. Pokolenie starych i młodych ma wiele wspólnych cech. Łączy ich postawa pesymizmu oraz wzajemne oczekiwania. Wspólną cechą analizowanych utworów jest konflikt pokoleniowy młodych i starych.
