Ignacy Krasicki to bez wątpienia najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia. Książe biskup warmiński jest polskim przykładem umysłu oświeconego, twórcy utalentowanego i wykształconego, obdarzonego wyrafinowanym smakiem i talentem. Zwano go „księciem poetów”. Cenił śmiech, obdarzony był poczuciem humoru, umiał władać dowcipem. Ignacy Krasicki posługuje się w swoich utworach komizmem, by ukazać przywary ludzkiego charakteru, uleganie obcym wpływom, ułomność systemu państwowego. Posługuje się ostrym dowcipem jako jedną z form krytyki, stosując zasadę nauki przez zabawę.
Spośród wielu gatunków literackich, jakie uprawiał Krasicki bajki okazały najbardziej uniwersalne. W utworach tych ukazywał wiele aspektów rzeczywistości ówczesnej Polski. W utworach swych wyśmiewał liczne wady ludzkie a przede wszystkim głupotę, pychę i zarozumiałość, lekkomyślność, naiwność i fałszywą pobożność. Krytykuje w nich ludzkie ułomności, ale także uczy nas właściwego postępowania. W bajce „Szczur i kot” autor w wyraźny sposób krytykuje pychę, przed którą nas przestrzega. W swoim uwielbieniu szczur – uosobienie pychy zapomina o swoim odwiecznym wrogu – kocie, który jest bezwzględny i sprytny w swym działaniu. Natomiast w bajce „Kruk i lis”, w której lis wychwala głos kruka, aby zdobyć kawałek sera, który kruk ma w dziobie. Krasicki przestrzega nas przed brakiem samokrytycyzmu, który może zostać wykorzystany przeciwko nam „Bywa często zwiedzionym, kto lubi być chwalonym”. Bajka „Ptaszki w klatce” ma charakter dydaktyczny. Uczy ,że wolność jest najcenniejszą rzeczą jaką możemy posiadać i nie ma wyższej wartości. Bajka jest zbudowana na zasadzie porównania młodego ptaszka, który się urodził w klatce i dorosłego ,który został do tej klatki złapany. Młody czuje się w niej dobrze, bezpiecznie i jest szczęśliwy, a dorosły, który kiedyś był na wolności w klatce czuje się jak w więzieniu. Bajka „Malarze” oparta jest na zasadzie kontrastu. Opisuje ona bogatego Jana i Piotra ,który żył w ubóstwie. Piotr malował to co widział, pokazywał prawdę, a Jan upiększał swe obrazy, malował kolorowo to co ludzie chcieli widzieć. Jana obrazy sprzedawały się bardzo dobrze. Uważam ,że ludzie chcą widzieć siebie jak najlepiej, bez wad. A nie takimi jakimi są. Wiersz krytykuje to, że można tylko zyskać schlebiając innym, a nie pokazując prawdę. Dla Jana liczą się pieniądze, a Piotr kieruje się uczuciami. Dziś w świecie, wszystko robi się dla pieniędzy, jest to więc problem do dziś aktualny i będzie taki jeszcze długo. Postaciami bajek Krasickiego często są zwierzęta posiadające cechy ludzkie. Można z nich łatwo wyciągnąć morał, poruszają problemy aktualne do dzisiaj,są bardzo precyzyjne i zwięzłe.
Satyry Ignacego Krasickiego są wychowawcze. Naśmiewa się on z ludzkich wad, złych obyczajów i stosunków społecznych. Krytykuje prezentowane wady, nigdy nie proponując pozytywnych rozwiązań nie dając wzorów do naśladowania. W satyrze „Pijaństwo” Krasicki wyśmiewa największą wadę narodową pijaństwo. Polacy piją na każdą okazję i każdy powód jest dobry aby sobie popić. Pisze ,że człowiek pijący staje się podobny do zwierzęcia, ma kłopoty rodzinne i zdrowotne, a także finansowe. Z trzeźwości wypływa zdrowie ,wesołość ,dostatek i radość z życia. Inną bardzo ważną wadą społeczeństwa z czasów Krasickiego była cudzoziemszczyzna. Moda oświeceniowa przywędrowała z Francji i polegała na przyjmowaniu wzorów z życia francuskiego. Przez długi czas przyjmowanie tych wzorów było cechą pozytywną ,ale z biegiem czasu stało się bezrozumnym naśladownictwem. Satyra „Żona modna” – napisana jest w formie dialogu. Jest to skarga pewnego szlachcica dotycząca osoby jego niedawno poślubionej małżonki. Autor krytykuje w tym utworze tendencje współczesnej szlachty do przyjmowania zagranicznych a zwłaszcza francuskich obyczajów, co prowadzi do rozrzutności i nie daje w zamian żadnych korzyści duchowych ani kulturalnych. W konsekwencji prowadzi do ruiny majątkowej. A wszystko to dzieje się, gdy kraj próbował podciągnąć się z kryzysu. Krasicki w swych satyrach opisuje osiemnastowieczną Polskę, jest to doskonała ilustracja, a jednocześnie ośmieszanie największych wad społeczeństwa polskiego z czasów współczesnych poecie. Do takich wad zaliczamy : pijaństwo, zabobonność, ciemnotę i snobizm. Satyry Krasickiego mają charakter ponadczasowy, wiele z nich pomimo upływu dwustu lat nadal jest aktualnych.
Krasicki nie poprzestał na satyrach. Pisał też poematy heroikomiczne. Jednym z nich jest „Monachomachia” (wojna mnichów). Opisuje spór między dwoma zakonami. Nieustępliwe waśnie powstają często z bardzo błahych powodów. Komizm przejawia się w świetnej charakterystyce „rycerzy w habitach” uwikłanych w wojnę bez miecza. Krasicki krytykuje złe cechy polskich zakonników, mówiąc o nich „wielebne głupstwo”. Stwierdza, że „nie habit czyni świętym” Krytykuje ich wady takie jak pijaństwo ,lenistwo, głupotę i brak chęci do poszerzenia horyzontów intelektualnych. Pogodzić mógł ich tylko duży puchar wina.
Krasicki w swych utworach porusza problemy ponadczasowe. Wszystkie przedstawia w zabawny nawet do dziś sposób i choć sam jest zakonnikiem krytykuje złe zwyczaje panujące w klasztorach. Widzi wady Polaków i chce je zmienić wytykając je w swoich utworach.
