BAROK, kierunek w kulturze eur. XVII i 1 poł. XVIII w., zapoczątkowany we Włoszech w 2 poł. XVI w.; objął także niektóre kraje Ameryki Łacińskiej. Słowo barok, o nie wyjaśnionej do czasów obecnych genezie, pojawiło się w XVII w. i pierwotnie oznaczało dziwactwa, nieregularności w sztuce; termin użyty w estetyce w poł. XIX w. (J. Burckhardt, W. Lbke) na określenie zwyrodniałego stylu renesansowego. Do rehabilitacji baroku przyczyniły się studia C. Gurlitta i H. Wlfflina (Renaissance und Barock 1888, wyd. 5 1961). Nazwy barok jako stylu lit. użył E. Porębowicz w monografii o J.A. Morsztynie (1893). O baroku jako epoce kultury pisał po raz pierwszy B. Croce (1929), choć jego cechy uważał za zaprzeczenie artyzmu. Badania nad barokiem wskazują na związki między zjawiskami zachodzącymi w sztuce i literaturze a innymi dziedzinami kultury, myśli społ. i życia społ. w różnych państwach i społeczeństwach, czego wynikiem był odmienny charakter epoki w różnych kulturach nar. (problematykę baroku w krajach słow. podjęli E. Angyal, D. ievsky). A. Hauser wyróżnił barok dworsko-katol. i mieszczańsko-protest.; pierwszy sensualistyczny (monumentalno-dekor.), drugi klasycyst. (gł. we Francji). Kultura baroku kształtowała się pod wpływem sporów rel. (reformacja i kontrreformacja), teol. (zagadnienie stosunku Biblii do nauki, jansenizm, gallikanizm) i filoz. (krytyka filozofii klas. i scholastyki w imię subiektywizmu i sceptycyzmu). Rozwój nauk przyr. sprzyjał próbom tworzenia swoistej syntezy wiedzy, w której kluczowe stawały się mat. pojęcia nieskończoności i skończoności (Kartezjusz). W teologii kontynuowano dyskusję wokół zagadnienia łaski, wolnej woli i predestynacji. W sferze rel. wyrazem baroku stała się tzw. pobożność barok. odznaczająca się m.in. uczuciowością, tryumfalizmem, moralizatorstwem i przewagą obrzędu liturgicznego nad refleksją wokół gł. prawd wiary.
Jest tu w miarę dogłębnie( na tyle żeby nauczyciel w liceum się ucieszył) opisana epoka baroku
