Czternastowieczny mistrz włoski, jeden z pionierów wczesnego renesansu florenckiego, w opisywanym płótnie odwołał się do biblijnej przypowieści o zjedzeniu zakazanego owocu przez Adama o Ewę, którzy po jego spożyciu zostają wypędzeni z raju. Masaccio dał własną wizję sceny samego wyjścia z raju.
Olejny obraz ma pionową kompozycję, utrzymany jest raczej w jasnych barwach. Dominują różne odcienie beżu, brudnej żółci. Drugi plan został przede wszystkim zastrzeżony dla czerwieni na szaro-niebieskim tle. Mocny, zwracający uwagę jaśniejszy akcent na pierwszym planie stanowią postaci Adama i Ewy. Adam i Ewa zostali uchwyceni w ruchu. To ludzie nadzy. Adam, jakby w geście wstydu zasłania rękoma swoją twarz. Wyraźnie widać, że oboje są zrozpaczeni i przerażeni. Dłonie kobiety zasłaniają jej narządy płciowe. Twarz Ewy zwrócona jest ku górze. Jest ona brzydka i zniekształcona. Oczy i usta sygnalizują, że płacze.
Na drugim planie widnieje jeszcze jedna- trzecia postać. Jest to anioł odziany w czerwoną suknię. W prawej ręce trzyma miecz, który prawdopodobnie symbolizuje zakaz powrotu. Palec u lewej ręki anioła wskazuje pierwszym rodzicom drogę, którą mają opuścić Eden. Adam i Ewa zostają wypędzeni na pustynię. Skazani zostają na monotonnię, pustkę.
Z lewej strony obrazu widać fragment bramy raju.
Nastrój na obrazie jest surowy, przygnębiający.
W budowaniu tej specyficznej sceny ważną rolę, jak w całej twórczości Masaccia, odgrywa perfekcyjne posługiwanie się światłocieniem. To nie jest po prostu ilustracja do Biblii, ale autorska interpretacja pochodzącej ze Starego Testamentu przypowieści, interpretacja wielkiego artysty.
