Jestem Julią. Stworzył mnie W. Szekspir pisząc utwór dramatyczny pt.”Romeo i Julia”. Mam 14 lat i jestem posłuszna moim rodzicom. W moim mieście mieszka chłopiec Romeo. Poznałam go na balu maskowym. Moje serce zaczęło bić mocniej. Zakochaliśmy się w sobie od pierwszego wejrzenia. Jednak uczucia musieliśmy skrzętnie ukrywać przed naszymi rodzinami, gdyż były ze sobą zwaśnione. Poprosiłam zaprzyjaźnionego zakonnika o to, by dał nam w tajemnicy ślub. Myślałam, że jak będziemy już małżeństwem to rodzice zaakceptują naszą miłość. nie przewidziałam jednak, że Romeo wda się w bójkę z moim kuzynem i go zabije. Po tym zajściu mój kochany musiał się ukrywać i uciekł z miasta. Bardzo za nim tęskniłam, ale nie mogłam się z nimi spotykać. Znów poprosiłam o pomoc zakonnika, gdyż w międzyczasie poprosił mnie o rękę książę Parys. Zakonnik dał mi napój, który sprowadza sen pozorujący śmierć. Gdy Romeo dowiedział się o mojej śmierci wrócił do Werony. Ukochany opłakiwał moją śmierć, a następnie sam wypił truciznę w grobowcu, w którym leżałam. Po wybudzeniu się ze snu, zobaczyłam mojego Romeo martwego. Serce moje pękło. Nie chciałam umierać, ale nie mogłam też żyć bez niego. Wbiłam sobie nóż i moja dusza wyruszyła na spotkanie z ukochanym.
