1. Miejsce położenia Labiryntu:
wschodnia granica kraju Piom, w pobliżu Nilu, na wzgórzu.
2. Wygląd budowli (zewnętrzny):
największa skarbnica Egiptu, gmach w kształcie olbrzymiej podkowy, zajmujący kawał gruntu na 1000 kroków długości i 600 szerokości.
3. Podział pięter, korytarzy i komnat:
dwa piętra: nadziemne i podziemne, po 1500 komnat na każdym; w dziedzińcu 8 par drzwi: duże sale, małe komnaty, ciasne korytarze, drogi w górę i w dół, pomieszczenia z dużą ilością drzwi i bez drzwi, izby przepełnione najcenniejszymi obiektami wszystkich dynastii faraonów.
4. Zawartość skarbca:
gliniane beczki ze złotym piaskiem, bryły srebra ułożone niczym cegły – do sufitu, sztabki złota, drogie kamienie: rubiny, topazy, szmaragdy, szafiry, diamenty, perły wielkości orzechów i ptasich jaj.
5. Ochrona Labiryntu – strażnicy oraz wewnętrzne zabezpieczenia i pułapki:
dostępny z zewnątrz, pilnowany przez mały oddział wojsk kapłańskich i zaufanych kapłanów; bezpieczny, gdyż nikt prócz nich nie wiedział, gdzie szukać skarbca, do którego droga przechodzi cztery razy zygzakiem przez cały Labirynt, zaczyna się na najwyższym piętrze, kończy na najniższym; by tam trafić, trzeba kierować się drzwiami, na których napisane są cząstki zdania: „Biada zdrajcy, który usiłuje przeniknąć najwyższą tajemnicę państwa i wyciągnąć świętokradzką rękę na majątek bogów. Zwłoki jego będą jak padlina, a duch nie zazna spokoju, lecz będzie się tułał po miejscach ciemnych, szarpany przez własne grzechy…”; pułapki: gasnące światła, otoczenie płomieniami i szkaradnymi poczwarami, ślepe zaułki, przepaści pod nogami, zalanie wodą, rzuty kamieniami przez niewidzialne ręce, grzmoty i głosy.
