Powieść Małgorzaty Musierowicz została wydana w 1986 roku, jako piąty tom cyklu „Jeżycjada”.
Akcja rozgrywa się w Polsce – Poznań, osiedle Jeżyce – w latach 80 XX wieku – od 30 stycznia 1983 roku do 17 marca 1983 roku. Utwór ukazuje, rzeczywistość społeczną i obyczajową w Polsce lat 80. Pojawia się wiele realiów typowych dla PRL-u. Przedstawione wydarzenia są związane z życiem kilku rodzin. Obecne są także aluzje do sytuacji politycznej – na przykład – Kreska mieszka u dziadka, jej rodzice zniknęli, podobnie jak ojciec Borejko – ze względu na cenzurę wątek nie został rozwinięty.
Autorka, ukazując wpływ ówczesnej rzeczywistości na losy postaci, jednocześnie pisze o pierwszych miłosnych zauroczeniach, problemach codzienności, przedstawia odmienne obrazy życia rodzinnego. Mówi jak ważne w życiu są: miłość, przyjaźń, życzliwość, zrozumienie, wrażliwość i otwarcie na problemy innych, wzajemne porozumienie, szlachetność, uczciwość, pozytywne nastawienie do świata i ludzi. Kreska (Janina Krechowicz) to główna bohaterka, rozsądna i miła szesnastolatka, uczennica pierwszej klasy liceum, mieszka u dziadka – emerytowanego nauczyciela języka polskiego – profesora Dmuchawca. Ma problemy z matematyką. W nauce pomaga jej kolega ze szkoły – Maciek Ogorzałka, w którym się zakochuje.
Jeden z istotnych wątków utworu dotyczy postaci Ewy Jedwabińskiej i jej sześcioletniej córki Aurelii. Ewa nie sprawdza się ani w roli matki, ani nauczycielki. W szkole nie jest lubiana przez młodzież, a z córką nie ma dobrego kontaktu. Mała Aurelia, spragniona ciepła rodzinnego i rozmowy z innymi ludźmi, odwiedza rodzinę Lewandowskich, Borejko, Piotra Ogorzałkę, wpraszając się „na obiadki” – wymyśla sobie przy tym różne nazwiska – Genowefa Bombke – Trombke – Pompke – Lompke.
Utwór to przykład powieści społeczno-obyczajowej.
