Oznaczenie temperatury mięknienia asfaltu metodą \”PiK\”.
Temperaturą mięknienia nazywamy temp., w której znormalizowana próbka asfaltu, w znormalizowanych warunkach ulega znormalizowanej deformacji.
Badanie polega na określeniu temperatury, w której deformująca się próbka asfaltu umieszczona w pierścieniu zanurzonym w ogrzewanej wodzie i obciążona kulką stalową dotknie podstawy aparatu.
Dwa pierścienie z badanym asfaltem umieścić w dwóch otworach płyty aparatu, a w trzecim otworze termometr. Aparat wraz z pierścieniami włożyć do szklanego naczynia napełnionego wodą destylowaną o temp. 50°C, tak aby wysokość słupa wody nad górną pow. pierścieni wynosiła 50 mm. Po 15 min aparat wyjąć z naczynia, ułożyć kulki stalowe na środku każdego pierścienia wypełnionego asfaltem i ponownie włożyć do naczynia. Naczynie ustawić na palniku gazowym i podgrzewać tak, aby przyrost temp. wody po pierwszych 3 min ogrzewania wynosił 5°C/min. Temperaturę, przy której mięknący i uginający się pod ciężarem kulki asfalt dotknie dolnej płyty aparatu przyjmuje się jako temp. mięknienia asfaltu.
Za wynik przyjąć średnią arytmetyczną wyników co najmniej dwóch oznaczeń, nie różniących się między sobą o więcej niż 1°C przy określonej temp. mięknienia do 50°C.
Oznaczenie penetracji asfaltu.
Penetracja określana jest głębokością, na jaką zanurza się w badanym asfalcie znormalizowana igła penetrometru w znormalizowanych warunkach temperatury, obciążenia i czasu. Stopniem penetracji nazywamy liczbę niemianowaną odpowiadającą zagłębieniu igły penetracyjnej na głębokość 0,1 mm.
Grubość wody nad pow. próbki powinna wynosić co najmniej 10 mm. Igłę penetracyjną, przemytom rozpuszczalnikiem i osuszoną, umieścić w sworzniu i obciążyć obciążnikiem wyrównującym masę całej ruchomej części penetrometru do 100g. Następnie igłę tą ustawić w miejscu oddalonym od krawędzi i od środka naczynia o co najmniej 10 mm, tak aby jej koniec lekko dotykał pow. asfaltu, po czym ustawić strzałkę na punkcie zerowym tarczy. Uruchomić sekundomierz i jednocześnie nacisnąć przycisk zwalniający sworzeń, umożliwiając swobodne zanurzenie się igły w próbce asfaltu. Odczyt głębokości penetracji igły wykonuje się po 5s od jej zwolnienia. Wykonać co najmniej trzy pomiary, bezpośrednio jeden po drugim, w różnych miejscach asfaltu.
Wynik podaje się z dokładnością do 1 jednostki penetracji. Za końcowy wynik penetracji przyjąć średnia arytmetyczną wyników trzech pomiarów nie różniących się między sobą o więcej niż 2 do 8 jednostek penetracji w zależności od określonej wartości penetracji.
Oznaczenie ciągliwości asfaltu.
Ciągliwością asfaltu nazywamy jego zdolność do odkształceń podczas rozciągania. Zdolność ta mierzona jest długością próbki w chwili jej zerwania.
Badanie polega na pomiarze długości próbki asfaltu rozciąganej w znormalizowanych warunkach w chwili jej zerwania.
foremkę z asfaltem umieścić w duktylometrze, zakładają ją na odpowiednich sworzniach. Po ustaleniu się temp. na 25°C uruchomić mechanizm napędowy przyrządu, tak aby prędkość rozciągania asfaltu wynosiła 5 cm/min. Podczas badania obserwować zachowanie się asfaltu i odczytać położenie wskazówki duktylometru w chwili jej zerwania.
Za końcowy wynik przyjąć średnią arytmetyczną wyników trzech pomiarów, nie różniących się między sobą o więcej niż 10%.
Oznaczenie przesiąkliwości papy.
Badanie polega na poddaniu próbki papy jednostronnemu działaniu wody pod ciśnieniem hydrostatycznym i obserwacji, czy w określonym czasie próbka ta nie wykazuje oznak przesiąkania.
Do badania przygotować trzy krążki papy o średnicy 80 mm.
Pojedynczą próbkę wraz z podłożonym od jej spodniej strony krążkiem bibuły filtracyjnej umieścić pomiędzy uszczelkami przyrządu, a następnie zacisnąć je równomiernie trzema śrubami. Do rury przyrządu ostrożnie nalać wody do wys. 100-500 mm. Po upływie czasu określonego w normie przedmiotowej (najczęściej 72 lub 120 godzin)sprawdzić, czy wystąpił przeciek wody przez próbkę papy. Ułatwia to obecność bibuły, która w przypadku przecieku zostanie zawilgocona.
Wynik badania można uznać za pozytywny, jeżeli przez żadną z trzech badanych próbek woda nie przesiąknie.
Sprawdzenie giętkości papy.
Badanie polega na wyginaniu papy w znormalizowanych warunkach i obserwacji spowodowanych tym skutków. Dotyczy ono oceny stopnia utraty giętkości papy spowodowanej obniżoną temp. otoczenia.
Z badanej papy wyciąć 4 próbki o wymiarach 200×200 mm. Paski papy wraz z klockami o odpowiednich, przewidzianych odnośnymi normami wymiarach, przechowywać w kąpieli wodnej o temp. zmiennej według następującego cyklu:
– przez 10 do 15 min w wodzie o temp. +20±2°C;
– przez ok. 30 min w wodzie o temp. +4±1°C;
– przez ok. 30 min w wodzie z lodem o temp.0±2°C;
Po wyjęciu z ostatniej kąpieli próbkę w ciągu 1 s wygiąć jednokrotnie dookoła półobwodu klocka ruchem jednostajnym, obserwując wierzchnią warstwę gołym okiem. Czas od chwili wyjęcia próbki z wody do ukończenia badania nie powinien być dłuższy niż 10s.
Wynik badania można uznać za pozytywny, jeżeli co najmniej dwie z trzech badanych próbek nie wykazały widocznych gołym okiem rys i pęknięć.
Oznaczenie gęstości nasypowej wybranych materiałów izolacyjnych.
Gęstość nasypowa wyraża masę jednostki objętości materiału ziarnistego (sypkiego) wraz z porami zawartymi w ziarnach oraz z jamami między ziarnowymi zawartymi w jednostce objętości. Rozróżnia się dwa umowne stany materiału ziarnistego: luzny i zagęszczony.
Gęstość nasypową określa się wzorem:
Gn=m/V m=m1-mc
m- masa próbki materiału sypkiego [g];
Vj- objętość próbki materiału sypkiego [cm3];
mc- masa cylindra
m1- masa całości materiału
Oznaczenie nasiąkliwości wagowej i objętościowej
Badanie polega na określeniu ilości wody wchłoniętej siłami kapilarnymi przez suchą próbkę zanurzoną w wodzie.
Nasiąkliwość masową materiału oblicza się według wzoru: Nw=(m1-m)/m*100%
m1- masa próbki po wyjęciu z wody [g];
m- masa próbki przed umieszczeniem w wodzie [g];
Nasiąkliwość objętościową oblicza się wg wzoru: no = {(m1- m)/V}*100%
Oznaczenie współczynnika przewodności cieplnej ?.
Należy określić ilość ciepła, jaka przechodzi w danym czasie przez daną powierzchnię próbki o danej grubości przy danej różnicy temperatury po obydwu jej stronach.
Należy kolejno:
– wyciąć lub uformować trzy próbki o wymiarach 200 200 mm;
– próbki wysuszyć w temperaturze 105- 110°C;
– badaną próbkę materiału umieścić między dwoma płaskimi płytami o różnej temperaturze;
Współczynnik przewodności cieplnej L oblicza się wg wzoru:
L= qd/(delT-qw) [W/m°C]
q- średnia strumienia cieplnego;
q= Ki(delE/delt) [W/m2];
d- średnia grubość próbki, [m];
delT- różnica temp. płyty grzejnej i płyty chłodzącej, [K];
delE- różnica stanu licznika watogodzin, [Wh];
delt- różnica czasu pomiędzy odczytami, [h];
w- stała aparatu;
Ki- współczynnik przeliczeniowy;
Pokaz palności wybranych materiałów izolacyjnych.
Rodzaj materiału ma wpływ na stopień zagrożenia pożarowego budynku. Ze względu na palność rozróżnia się następujące grupy materiałów:
-niepalne, które pod wpływem płomienia lub wysokiej temp. nie zapalają się w ciągu określonego czasu, nie tlą się, nie ulegają zwęgleniu i nie wydzielają gazów palnych;
-palne, które dzieli się na:
-trudno zapalne, które pod wpływem płomienia zapalają się z trudem, tlą się i ulegają zwęgleniu; jeżeli płomień usuniemy, materiał przestaje się palić;
-łatwo zapalne, które pod wpływem płomienia rozpalają się płomieniem lub tlą się i proces ten przebiega nadal nawet po usunięciu żródła ognia.
Próbkę poddajemy działaniu ognia. Po pewnym czasie wyłączamy palnik i obserwujemy jak zachowuje się badana próbka tzn. czy wciąż się pali, czy tli się a może żarzy.
