Epilog zaczyna się od odwzorowania stosunków panujących na emigracji. Po upadku powstania listopadowego, Paryż stał się miastem polskiej emigracji. Stolica Francji jest pełna hałasu i zgiełku. Jest nieprzyjazna dla pozbawionych ojczyzny przybyszów. Polacy wzajemnie obarczają się tu wina o upadek powstania, utracili solidarność narodową, więzi ojczyźniane okazały się bardzo kruche. Mają tu miejsce ciągłe kłótnie, waśni i spory. Mickiewicz mówi o tym , że pisanie âPana Tadeuszaâ stanowiło ucieczkę od przygnębiającej atmosfery wśród emigrantów pogrążonych w konfliktach, potępieńczych swarach i wzajemnych oskarżeniach. Przez kontrast z ponura rzeczywistością, przeszłość, lata dziecinne, jawiły się jako czas spokojny, niemalże sielankowy. Celem poety jest także pocieszenie emigrantów, którzy trochę szczęścia mogą odnaleźć jedynie powracając we wspomnieniach do kraju lat dziecinnych- beztroskiego, radosnego, dającego poczucie bezpieczeństwa.
Poeta nie podejmuje aktualnej tematyki, nie pisze o niedawnej klęsce listopadowej, gdyz temat ten jest zbyt bolesny. Mickiewicz pragnie, by jego âksięgi zbłądziły pod strzechyâ. Chce więc by jego utwór się upowszechnił, dotarł do szerokiego grona odbiorców, nawet pod chłopskie strzechy. Chciałby, aby idee zawarte w âPanu Tadeuszuâ dotarły do jak największej rzeszy ludzi i by Polacy nie zapomnieli o tożsamości narodowej. Poeta prawgnie również poprzez ten utwór zachowac pamięć i sobie ( motyw âexegi monnumetumâ).
Język tworu jest prosty, nieskomplikowany. Autor stosuje tutaj bogactwo róznego rodzaju środków artystycznych.
