Opisuję miłą postać z książki – Irenkę Borowską. Jej przydomek to „panna z mokrą głową”. Mieszkała na wsi wraz z ojcem, matką, bratem Jasiem, babcią i dwoma ciotkami: Amelią i Barbarą oraz psem Drabem. „Panna z mokrą głową” zawsze marzyła być chłopcem.
Główna bohaterka miała czarne oczy jak węgielki. Często chodziła z potarganymi włosami. Była śliczna i podobna do Cyganiątka. W dzieciństwie na jej śniadej cerze często było widać zadrapania i siniaki, ponieważ chodziła tam, gdzie nie powinna chodzić, na szczęście nigdy to nie kończyło się tragicznie. Wyglądała ładnie.
Dziedziczka była roztrzepana, otwarta i serdeczna. U każdego budziła sympatię. Lubiano ją za to, że była ciepła, inteligentna, roześmiana, energiczna i żywiołowa. Zawsze była gotowa na każde szaleństwo. Rzadko płakała, czasem robiła to na zapas. Podoba mi się jej usposobienie i temperament.
Z charakteru niewiele różniła się od innych, ale można było wyodrębnić kilka cech takich jak: spontaniczność i psotliwość. Zawsze była otwarta. Często poruszała ją krzywda innych. Łatwo nawiązywała kontakty z dorosłymi i dziećmi, dlatego miała wielu przyjaciół. Pasowało do niej powiedzenie: „Serce wśród złotych najbardziej złote”. Ma bardzo fajny charakter.
Córka pana Borowskiego była inteligentna, bardzo bystra i błyskotliwa. Irenka lubiła się uczyć. Wszystkie przedmioty lubiła z wyjątkiem arytmetyki, bo nie lubiła liczyć. Kochała się uczyć, ponieważ miała wspaniałego nauczyciela.
Irenka lubiła samą siebie, mało ją obchodziło co o niej mówiono. Nie zwracała na to uwagi. Była wrażliwa na sytuację życiową innych ludzi i los zwierząt.
O Irence wiele mówiono we wsi, ale ona na to nie zwracała uwagi. Mówiono o niej, że jest inteligentna i bardzo fajna. Uczyła się dobrze, wiedzę chłonęła szybko i łatwo. Ludzie ją podziwiali, a rodzice chwalili i kochali.
Bardzo podoba mi się ta książka i fajnie się ją czytało. Irenkato wyjątkowa postać.
