„Hymn do miłości ojczyzny” to wiersz Ignacego Krasickiego, który powstał w związku z Myszeidą. Utwór został ogłoszony bezimiennie w 1774 r. w „Zabawach przyjemnych i pożytecznych”. Jest ściśle powiązany z czasami, w których powstał, został napisany po gorzkich doświadczeniach konfederacji barskiej oraz pierwszego rozbioru Polski. Uważa się go za początek liryki patriotycznej doby niewoli. Tytuł wiersza zawierający okreslenie gatunkowe (hymn), kieruje naszą uwagę w stronę spraw podniosłych i prymarnych. Podmiot zwraca się nie do ojczyzny, ale do miłości Ojczyzny nazywając ją świętą, wprowadza ją w sferę wartości najwyższych.
„Święta milości kochanej ojczyzny,
czują cię tylko umysły poczciwe!”
Drugi wers przynosi zastrzeżenie, miłość do ojczyzny, to uczucie właściwe jedynie w pewnej grupie ludzi- tych, którzy są obdarzeni „umysłami poczciwymi”. Chodzi tu o ludzi żyjących wg określonego systemu wartości, z których najważniejsze to cnota, uczciwość, poszanowanie dla starszych i tradycji, patriotyzm, itp.
„Dla ciebie zjadłe smakują trucizny,Dla ciebie więzy, pęta niezalżywe.
Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny,
Gnieździsz w umyśle rozkoszy prawdziwe, itd”
Ofiara za ojczyznę, nie pozostaje bez zaplaty, miłości zwraca się w „rozkoszach prawdziwych”. Miłość do ojczyzny to pragnienie bycia dla niej, ofiara to główny sens życia prawdziwego patrioty, co zostaje wypowiedziane w ostatnich wersach wiersza.
