Pieśń druga
Oblubienica nadsłuchuje głosu ukochanego, który nadchodzi, skacząc po pagórkach. Jest on podobny do gazeli i młodego jelenia. Staje za murem, spogląda w okno i mówi do niej: Powstań przyjaciółko ma, piękna ma i pójdź!
Oto zima już minęła, deszcz ustał. Już widać na ziemi kwiaty, słychać głos ptactwa, figowe drzewa wydały już zawiązki owoców i pachną kwitnące winne krzewy.
Oblubieniec prosi, aby ukochana ukazała mu swoją twarz i pozwoliła usłyszeć swój głos oraz aby pomogła mu schwytać małe lisy, które pustoszą winnice, niszcząc kwiaty winorośli. Oblubienica mówi: Mój miły jest mój, a ja jestem jego.
Prosi, by wrócił przed wieczorem do niej. Nocą szukała go w swym łożu, lecz nie znalazła. Będzie chodzić po mieście. Wyszła szukać go i spotkała strażników. Po rozstaniu się z nimi znalazła Oblubieńca.
Problematyka
1. Informacja o Pieśni nad pieśniami
Pieśń nad pieśniami (po hebr. znaczy tyle co pieśń najdoskonalsza, czyli pieśń przewyższająca inne) to arcydzieło liryki erotycznej, jedyna księga w Biblii, która na pozór nie mówi o Bogu ani nie zawiera żadnej myśli religijnej czy postaci biblijnej, lecz ukazuje ziemską, pełną uniesień, zmysłową miłość między kochankami. Zbudowana na obrazach starotestamentowych (powstała w IV w.przed Chrystusem), jest zbiorem sześciu pieśni miłosnych, łączących się ściśle ze sobą i stanowiących jednolity poemat o przeżywaniu miłości. Stała się wzorem dla światowej liryki miłosnej.
Miłość Oblubieńców
Pieśń druga ukazuje dialog miłosny dwojga zakochanych, którzy
w zmysłowych obrazach, porównaniach i wyznaniach opisują swo
je uczucia, zachwycając się sobą. Ich miłość jest odwzajemniona,
szczęśliwa.
Oblubienica (pasterka) opisuje ukochanego, sławiąc jego urodę,
postawę, zwinność i lekkość w poruszaniu się po pagórkach. Oblubieniec (pasterz) odwzajemnia się wyrazami zachwytu nad pięknem
jej ciała (bioder, pępka, brzucha, piersi itd.) i uwielbienia skierowanymi do ukochanej, ale jest bardziej powściągliwy. Oblubienica
z kolei żywiołowo deklaruje swoje uczucia, przeżywa je niezwykle silnie, powtarzając słowa: umiłowany mój, mity mój. Mówi:
Miły mój jest mój, a ja jestem jego. Prosi go, aby wrócił do niej. Następnie poszukuje go.
Oboje nie mogą bez siebie żyć, tęsknią za spotkaniem. Ich miłość
jest zmysłowa, pełna oczekiwania.
Przyjmując dosłowne i świeckie znaczenie księgi, określimy ją
jako poemat liryczny o tematyce miłosnej, obrazujący miłość wśród
pasterek i pasterzy, miłość dwojga kochanków, od jej rozbudzenia, poprzez wzrost i dojrzewanie, aż do triumfu.
Mimo to poemat ten jest zaliczany przez Kościół do zbioru ksiąg
kanonicznych, ponieważ w interpretacji Kościoła ma wymowę
głębszą. W znaczeniu alegorycznym, zgodnie z głównym nurtem
interpretacji chrześcijańskiej, jest alegorią miłości Chrystusa do
Kościoła. Badacze Biblii w osobie Oblubieńca upatrują Chrystusa, a w osobie Oblubienicy – Kościół. Mówiąc ogólniej, Pieśń nad pieśniami ukazuje uczucie, które rodzi się między Bogiem a narodem wybranym.
Problematyka
Pochwała miłości, miłość Chrystusa do Kościoła
Pieśń szósta jest obrazem miłości potężnej jak śmierć, ognistej
jak Jahwe (Bóg), czułej, żarliwej, niepokonanej, o wartości z ni
czym nieporównywalnej.
Nie ugaszą jej wielkie wody i nie zatopią rzeki, jest więcej warta
niż bogactwa całego domu. Majątek nic przy niej nie znaczy. Jest
to dosłowne znaczenie Pieśni szóstej, pieśni o potędze miłości.
Pieśń nad pieśniami w znaczeniu alegorycznym to miłość Chrystusa do Kościoła. Symbol wzajemnej miłości Chrystusa i Kościoła
jest symbolem bardzo żywym w Nowym Testamencie. Chrystus
płaci wysoką cenę za zbawienie ludzkości. Bieg historii świata
dąży ostatecznie do spotkania ludzkości z Chrystusem i w tym
jest najgłębszy sens dziejów.
