Urodził się ok. roku 427 p.n.e zmarł ok. roku 347 p.n.e. Pochodził z zamożnej Ateńskiej rodziny. Uczeń Sokratesa. Początkowo chciał zostać politykiem, ale ostatecznie zrezygnował z udziału w życiu publicznym. Porzucił rodzinne miasto by założyć akademie – pierwszą szkołę filozoficzną, w której nauczał aż do śmierci. Był twórcą pierwszego systemu idealizmu obiektywnego zwanego platonizmem. Według Platona świat rzeczywisty stanowi niedoskonałe odbicie istniejącego realnie (realizm pojęciowy) świata doskonałych idei. Najważniejsze dzieł Platona to Państwozawierające opis idealnych form rządów. Na czele państwa Platona mieli stać strażnicy – filozofowie, bezpieczeństwo powinni zapewniać wojownicy, a chłopi i rzemieślnicy mieli by dbać o byt materialny wszystkich obywateli.
IDEA: termin utworzony przez Platona od greckiego słowa eidos-wygląd, to co widoczne. Platon odróżniał bowiem to, co daje się widzeić, spostrzec zmysłami [co wieczne się staje i zmienia], od tego, co daje się widzieć jedynie ‚oczami duszy’, czyli prawdziwie wiedzieć. To są właśnie idee,czyli wieczne i niezmierne ‚czyste istności’. Jeśli więc zmysłowo dostrzegamy, ze rzeczy są równe, piękne dobre, to ideą będzie sama równość ,piękno i dobro. Ta ostatnia idea- DOBRO- jest dla Platona ideą naczelną[najogólniejszą] ,gdyż w pewnym sensie o wszystkich rzeczach możemy powiedzieć, ze są dobre[czemuś służą]. Przyznając ideom prymat nad tym, co widzialne, zmysłowo uchwytne, Platon stał się prekursorem stanowiska nazywanego później idealizmem.
DUSZA: [gr. psyche] w ogólnym ujęciu, wspólnym pierwotnym lulturom i religiom, dusza-jako moc ożywiająca to, co żyje- utożsamiana była z oddechem, tchnieniem. Myśl grecka znacznie rozwinęłą to pojęcie, wyodrębniając różne stopnie uduchowienia: samą żywotność [wegetatywnosć], zmysłowość- zdolność odczytywania i reagowania właściwą przede wszystkim zwierzętom, oraz umysłowość- właściwą jedynie człowiekowi. Platon mówiąc o duszy zwraca przede wszystkim uwagę na zmysłowość i umysłowość, interesują go bowiem zdolności poznawcze człowieka.
DIALEKTYKA: [gr. techne dialektike- umiejętność prowadzenia rozmowy, dialogu] umiejętność tę rozwinęli zwłaszcza sofiści ,ale głównie jako sztukę prowadzenia sporu, wykazywania w rozumowaniu oponenta. U Sokratesa i Platona dialektyka stała się metodą filozofii- umiejętnością dochodzenia prawdy. Łączyło się to z przekonaniem ,że prawda dostępna jest tylko przez [dia] mowę [logos]. Dialog filozoficzny nie jest bowiem wymianą poglądów, ale wspólnie podjętym wysiłkiem wydobycia na jaw ukrytych przesłanek tej rozmowy, przesłanek, na których sięw ogóle opiera wiedza potoczna- jest więc próbą zdobycia zasadniczości żywionych przez nas przekonań i poglądów. Tylko wiedza w ten sposób uzasadniona przestaje być mniemaniem [doksa] i moze stać się wiedzą prawdziwą [episteme]
