Pole magnetyczne traktujemy jako stan przestrzeni, w której występuje działanie siły na poruszające się ładunki. Aby badać właściwości pola magnetycznego, możemy w każdym punkcie środowiska i dla dowolnej chwili przyporządkować polu magnetycznemu dwa wektory : wektor indukcji magnetycznej B oraz wektor natężenia magnetycznego H. Wektory te są powiązane zależnością : B=H=r oH gdzie: – przenikalność magnetyczna bezwzględna w H/m, o – przenikalność magnetyczna próżni równa, r – przenikalność magnetyczna względna określająca ile razy przenikalność danego środowiska jest większa od przenikalności próżni. Jednostką indukcji magnetycznej jest tesla [1T], a jednostką natężenia pola magnetycznego amper na metr [1A/m]. Strumień indukcji magnetycznej B przez powierzchnię S czyli: = B*ds. nazywa się strumieniem magnetycznym. Jednostką strumienia jest weber [1Wb=1V*s]. Jeżeli wektor indukcji jest jednakowy we wszystkich punktach powierzchni S, to: =B*S. Dla materiałów magnetycznych zależność B=f(H) jest nieliniowa i opisana tzw. pętlą histerezy.
Charakterystykę magnesowania Bm = f(Hm)obwodu magnetycznego wyznaczamy w układzie pomiarowym ,wykonując pomiary prądu i napięcia po stronie pierwotnej oraz napięcia wtórnego . Wartość maksymalną indukcji magnetycznej Bm wyznacza się na podstawie wskazań woltomierza V ,przyłączonego do uzwojenia zasilającego (pierwotnego) : Bm = Up/4,44*f*Zp*SFe
gdzie dodatkowo f to częstotliwość napięcia zasilającego obwód prądem o przebiegu sinusoidalnym (f=50 Hz). Wykorzystując prawo przepływu można obliczyć natężenie pola magnetycznego Hm: Hm = /lśr=(ka*I*z1 )/lśr
gdzie ka to współczynnik amplitudy prądu zasilającego; I to wartość szczytowa prądu;
lśr to średnia długość drogi strumienia w obwodzie magnetycznym.
Na podstawie pokazowego ćwiczenia z przewodnikiem z prądem i opiłkami wynika pewna prawidłowość, którą w elektrotechnice zapisuje się regułą śruby prawoskrętnej. Jeżeli kierunek ruchu postępowego śruby jest zgodny z kierunkiem przepływu prądu to kierunek obrotu śruby określa zwrot linii pola magnetycznego wytworzonego przez ten prąd.
Prąd płynący w przewodniku wytwarza wokół siebie pole magnetyczne. Jeżeli w tym polu znajdzie się inny przewodnik, w którym również płynie prąd, to na ten przewodnik będzie działać siła elektrodynamiczna. Ale ten drugi przewodnik także wytwarza wokół siebie pole magnetyczne, w którym z kolei znajduje się przewodnik pierwszy, na niego więc również będzie działać siła elektrodynamiczna. Zresztą wzajemność działania na siebie tych przewodników wynika także z III zasady dynamiki Newtona
