W roku 1364 został wydany przez Kazimierza Wielkiego akt fundujący powstanie 11 katedr – 8 prawniczych, 2 medycznych i 1 sztuk wyzwolonych na nowym uniwersytecie – drugim po praskim w Europie -zwanym Akademią Krakowską. Pozostając pod opieką kanclerza państwa miała akademia szeroką autonomię. Jej głównym celem było dostarczenie królestwu wykwalifikowanej kadry urzędniczej. Podstawowym zadaniem założycieli uniwersytetu było przenoszenie wzorców włoskich – Bolonia – na grunt ówczesnego królestwa polskiego. Prowadzili go przedstawiciele polskiej elity intelektualnej w osobach arcybiskupa Jarosława Bogorii ze Skotnik, kanclerza Janusza Suchywilka, późniejszego biskupa krakowskiego Floriana Mokrskiego – wszyscy trzej byli wychowankami akademii Bolońskiej.
Rychła smierc fundatora zakonczyła działania mające na celu zapewnienie dlszego rozwoju uniwersytetu. Dopiero Jagiełło w 1400 roku po śmierci Jadwigi zajął się odnawianiem kaakdemii. Miała ona słuzyć trzem celom – chrystianizacji litwy, a więc integracji kulturowej, służbie Rzeczypospolitej – poprzez dostarczanie urzędników i podniesieniu kultury umysłowej na terenie królestwa polskiego. Organizacja tym razem wzorowana była na prayskiej Sorbonie, przewidywała42 katedry (11 teologii, 8 prawa, 1 medyzyny i 22 sztuk wyzwoonych). Stała się więc akakdemia prdko centrum humanistyczej nauki w sredniowiecznej europie wschodniej. Ale nie tylko – Marcin król z Żurawicy stworzył podstawy wielkiej krakowskiej szkoły matematycznej i astronomicznej, Mateusz z Krakowa – profesor teologii, jeden z reformatorów kościoła, teoretyk koncyliarymu – Jakub z Paradyża, Jakub Parkoszowic, pierwszy twórca traktatu o ortografii polskiej, Stanisław ze Skalbimierza -autor tezy o wojnie obronnej jako jedynej sprawiedliwej, Paweł Włodkowic
