Pokolenie „porażonych śmiercią” było urodzone około 1920 roku. To pokolenie zwane też jako „Kolumbowie rocznik 20”. Jako pierwsi urodzili się w wolniej Polsce, a wkroczyli w wiek dojrzały wraz z wybuchem II Wojny Światowej. Poświecili się walce o ojczyznę. Pokolenie Kolumbów głównie umierało podczas Powstania Warszawskiego, w obozach zagłady np.: w obozie koncentracyjnym, w Oświęcimiu, lub podczas walk partyzanckich.
Co czyli i przeżywali, możemy sobie tylko wyobrażać, czytając różne książki (np.: „Pamiętnik z powstania Warszawskiego”), kroniki czy wiersze (np.: „lasem”). Pokolenie „porażonych śmiercią” żyło tylko po to, aby umrzeć za siebie, innych i kraj. wiersz „Lasem” Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, ukazuje żołnierza-partyzanta, który jak wilk chowa się przed myśliwym, aby przeżyć. Ten partyzant jest jak „wilk kochający kwiaty”. Jest on przestraszony i zmęczony, chował sie dla własnego bezpieczeństwa, aby żyć. Widać, że ten partyzant chce żyć, chce walczyć za Polskę, która ma stać się niepodległa. Z kolei wiersz Tadeusza Różewicza „Warkoczyk” uświadamia nam, to że dzieci, też na tej wojnie straciły bardzo wiele. Opisuje on co widział jak zwiedzał Oświęcim, górę warkoczy, a na samym wierzchu, warkoczyk ze wstążką dziewczynki. Dziecko to, to mała osóbka powinna się cieszyć życiem, nie powinna mieć zmartwień i powinna żyć. Ci którzy żyli w obozie koncentracyjny w Oświęcimiu są prawdziwym pokoleniem „porażonych śmiercią”, ponieważ to oni umierali za ojczyznę w najtragiczniejszym sposobem. Krzysztof Kamil Baczyński stworzył dużo wierszy opisujących II Wojnę Światową i przeżycia pokolenie Kolumbów.
Głównymi przeżyciami „porażonych śmiercią” ukazywanymi w utworach rocznika ’20 to: strach myśli o przedwczesnej śmierci, lęk przed wrogiem i bezsilność wobec wojny. Oni(K. K. Baczyński, T. Różewicz, T. Borowski) powinny nauczyć nas, przez swoje dzieła, co to znaczy walczyć za wolność Ojczyzny
