Pordzewiały twojej wrótni zawory,
Dym z twej chaty nie buja po niebie, –
Mnie tam niema! Tu jestem – bez ciebie,
Tu, gdzie w próżni mijają wieczory!
Zmienionego, nim przywrzesz do łona,
Wiem, że poznasz po łkaniu przewiny!…
Czekaj na mnie, w cień własny wpatrzona,
Przyjdę jutro, choć nie znam godziny…
Zapal światło u progów przedsienia,
Z macierzanek spleć wieniec nad czołem,
Naucz dzieci mojego imienia
I zachowaj mi miejsce za stołem!
Ku tej drodze gdzie idą pątnicy,
Dłonie twoje rzucają cień siny…
Zasadź brzozę pod oknem świetlicy,
Przyjdę jutro, choć nie znam godziny…
Duch mój, chabrem porosły i wrzosem
Burz zapragną, co chłodem go zwarzą!
Nie znam głosu, co będzie mym głosem,
Nie znam twarzy, co będzie mą twarzą, –
Lecz ty jedna mnie poznasz niezłomnie,
Gdy, twe imię śpiewając w doliny,
Z raną w piersi, zmieniony ogromnie
Przyjdę jutro, choć nie znam godziny…
