Klęska Ramzesa XIII była słuszna i oparta na wielu argumentach, które przemawiały za tym, iż przegrana Ramzesa XIII z kapłanami była nie do ominięcia. Ramzes XIII był człowiekiem nie doświadczonym w rządzeniu państwem, podejmował pochopne decyzje i nie zdawał sobie sprawy, jakie mogą wyniknąć z tego skutki. Jego decyzje były podejmowane nierozsądnie kierował się dumą i swoją pewnością siebie, w znacznej mierze był uzależniony od kapłanów. Kapłani specjalnie ułożyli mu plan dnia tak, aby nie miał czasu zajmować się sprawami, które mogły zaszkodzić planom kapłanów na zdobycie władzy w państwie. Kapłani posiadali dużo większą wiedzę na temat świata i kierowania państwem niż sam Ramzes XIII, dlatego większość postanowień faraona była oparta o wiedzę i zgodę kapłanów. Faraon często nie słuchał się kapłanów, co w dużym stopniu przyczyniło się do ich decyzji o odebraniu władzy Ramzesowi i nadaniu miana faraona jego sobowtórowi, który byłby w stu procętach posłuszny kapłanom. Ramzes był człowiekiem, który nie był lubiany w państwie, wydawał państwowe pieniądze, przez co musiał potem pożyczać pieniądze od Fenicjan, co oburzyło i zdenerwowało kapłanów. Kapłan, który pragnął najbardziej władzy i zdjęcia Ramzesa z tronu był, Herhor, który dzięki swojej mądrości i sprytowi zdołał obalić Faraona. Ramzes XII był znakomitym żołnierzem, lecz nie posiadał tak ogromnej wiedzy jak Herhor. Herhor dzięki swej wiedzy na temat astrologii zdołał przewidzieć dzień i czas, w którym nastąpi zaćmienie słońca, które wykorzystał do odstraszenia chłopów, którzy na rozkaz faraona chcieli ograbić świątynie. Herhor wykorzystał wiarę chłopów w boga i w ten sposób Ramzes został oczerniony jako człowiek, na którego spłynął gniew bogów za próbę naruszenia świętej ziemi. Herhor chciał się pojednać z Ramzesem ten jednak się na to nie zgodził, więc postanowił go zabić i zastąpić sobowtórem. Ramzes wkrótce po tym jak odmówił współpracy Herhorowi został zabity poprzez cios nożem, jednak zanim skonał od zadanej mu rany zdążył udusić swojego sobowtóra. Z argumentów, które przedstawiłem powyżej można stwierdzić, iż przegrana Ramzesa z kapłanami była nie do uniknięcia. Wykazali się oni znakomitą organizacją i sprytem, dzięki czemu Ramzes nie miał najmniejszych szans na to, aby zapobiec tym wydarzeniom. Można też stwierdzić, iż Ramzes nie nadawał się na władcę tak wielkiego państwa. Osoba kierująca Egiptem powinna posiadać większą wiedzę na temat gospodarowania kraju i umieć przekonywać do siebie innych ludzi.
