Powieśc H. Sienkiewicza pt. „Krzyżacy” jest połączeniem romansu z powieścią historyczną. Opisane przez autora rzeczywistośc i zwyczaje są odległe od teraźniejszych.
Na przełomie XIV i XV w. tuż przed wojną z Krzyżakami, główni bohaterowie spotykają się w najzwyczajnieszej w tamtych czasach sytuacji, gdzie ona przez swoją nieuwagę wpada w ramiona przystojnego młodzieńca. Oboje zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Chłopak jest gotowy zrobic dla niej wszystko, ale musi wypełnic obowiązek wobec Ojczyzny…
Język jakim pisana jest powieśc, wyszedł z użycia, i jest dla nas chwilami niezrozumiały. Książka zawiera zbyt długie i za szczegółowe, często nudne, opisy przyrody. Przeżycia wewnętrzne oraz opisy sytuacji bohaterów nie są barwne i nie przyciągają zbyt dużej uwagi czytelnika. W „Krzyżakach” nie możemy, niestety liczyc na chwile zapomnienia autora, rozwinięcia jego myśli i ciekawego, pełnego romantyzmu opisu np. śluby Zyszka i Danuśki. Autor bardzo skrócił opis, na który z zaciekawieniem czekałam. Poczułam się zawiedziona, gdyż w książce nie było momentu, w którym można by się wzruszyc szczęściem bohaterów.
Powieśc H. Sienkiewicza może byc źródłem wiedzy historycznej o średiowiecznych obyczajach, strojach, żyjących wtedy ludziach. Mi osobiście książka się nie podobała, ze względu na język, jakim jest pisana i znaczących brakach romantyzmu. Wszystkim lubiącym płakac przy romantycznej, wzruszającej lekturze, książki nie polecam.
PS.: Przepraszam za to, że w treści mojej recenzji nie było „c” z kreską, ale to tylko i wyłącznie wina programu, przez który nie mam tej literki. Praca została oceniona na piątkę przez moją polonistkę.
