Robinson Kruzoe był głównym bohaterem powieści Daniela Defoe.
Urodził się w 1632 roku w Anglii, w małym miasteczku York. W młodości był wysoki, wysportowany oraz bardzo zręczny wiec, dlatego żadne ciężkie prace nie sprawiały mu trudności. Pochodził z rodziny protestanckiej. Miał ojca średnio zamożnego kupca i matkę, która była panią domu. Jego dwaj starsi bracia zginęli na morzu. Mimo ich śmierci Robinson pragnął zostać marynarzem, na co nie zgadzali się jego rodzice. Bali się, że morze zabierze im ostatniego syna.
Od najmłodszych lat Kruzoe był obdarzony niespokojną naturą, ciekawością świata, miłością do morza, która skłoniła go do ucieczki z rodzinnego domu, co przez lata było źródłem stale powracających wyrzutów sumienia bohatera.
Samotnie zmagając się z naturą Robinson rozwinął wszystkie pozytywne cechy swego charakteru. Umiał bardzo ciężko pracować, był wytrwały, nie rezygnował nawet wtedy, gdy początkowo wysiłki nie przynosiły zamierzonych rezultatów. Pracował zarazem systematycznie, realizując przyjęte plany, co pozwoliło mu stworzyć sobie bezpieczne schronienie, zgromadzić odpowiednie zapasy żywności. Jego praca była skuteczna, bowiem bohater charakteryzował się zaskakującą zaradnością i pomysłowością. Opierając się na doświadczeniach zdobywał coraz to nowe umiejętności, błyskawicznie uczył się, był spostrzegawczy i bez trudu przyswajał sobie całą potrzebną mu wiedzę o świecie.
Robinson zawsze był nieustępliwy, stanowczy, ambitny i konsekwentny w działaniu. Nigdy nie poddawał się losowi. Nauczył się, od chwili opuszczenia rodzinnego domu, liczyć tylko na siebie, na własne siły, które nigdy nie zawiodły tego silnego, zdrowego mężczyzny. Fizyczna tężyzna pozwalała mu dobrze znosić samotność, pokonywać chwilowe załamania i podejmować nawet największe ryzyko.
Bohater powieści był zarazem człowiekiem bardzo religijnym, praktycznie nie rozstawał się z Biblią. Wiara w Boga pomagała mu przetrwać na bezludnej wyspie.
Postać Robinsona Kruzoe bardzo mi się podoba. Chciałby przeżyć, chociaż jedną z jego przygód.
