CECHY ROMANTYZMU:
-miłość pokazywano jako nieszczęśliwą i niemożliwą,
-natura wpływała na uczucia człowieka,
-bardzo mocne zainteresowanie kulturą ludową,
-literatura romantyczna ma być narodowa z gruntu,
-dawała wolność piszącemu.
UTWORY:
,,Król Olszyn”- Goethe
,,Oda do młodości” – A.Mickiewicz; zachęca do wspulnego
działania i zmian kraju, zjednoczyć się, zwycięstwo młodości.
,,Romantyczność” – j.w.;kierować się w życiu uczuciem, a
nie rozumem, dzięki uczuciom znajdujemy prawdę.
,,Dziady” cz.II – j.w; ściera się świat metafizyczny i teraźnie-
jszy, jest tekstem romantycznym z formą antyczną, dusze od-
wiedzają ziemię i uczą ludzi prawd życiowych.
,,Dziady” cz.IV; ukazuje miłość jako chrobę, która zabija.
,,Dziady” cz.III; pokazane są różnice przebiegające w naro-
dach, kara spotyka tylko złych, elementy monolitetu – bohater
pokazany w dwóch światach (ziemia i niebo), aby pokazać
konsekwencje wyboru człowieka.
,,Konrad Wallenrod” – j.w.;
,,Sonety Krymskie” – j.w.;
,,Księgi Narodu Polskiego” – j.w.; myśl mesjonistyczna doko-
ńczona z Dziadów, dlatego PL bo zawsze broniła czrześcijańst
wa i jest krajem równym i demokratycznym.
,,Księgi Pielgrzymstwa Polskiego” – j.w.; opisani polscy emi-
granci głoszą dobrą nowinę, która ma się dokonać.
,,Pan Tadeusz” – j.w.; pisany głónie ku pokrzepieniu serc, opi-
suje ostatki kultury sarmackiej i ostatnich polaków.
,,Kordian” – J.Słowacki; ukazanie bohatera romantycznego,
słabego i nie zdolnego do dużych spraw.
,,Grób Agamemnona” – Słowacki; odwołuje się do antyku, aby
pokazać, że czasy herosów minęły i można je tylko wspomionać,
dzięki trzeźwej ocenie sytuacji daje PL szansę na zwycięstwo,
pisze go ku sumieniu Polaków.
,,Beniowski” – Słowacki; opisuje swoją zdolność żonglowania
słowami, mówi że poezja winna służyć narodowi i pobudzać go
do walki, a nie usypiać jak poezja Mickiewicza.
„Śluby panieńskie” – A.Fredro; Gustaw parodiuje bohatera z
„Dziadów”; autor zaprzeczał twierdzeniu, że prawdziwa miłość
nie istnieje; panny to ofiary ksiąg zbójeckich; autor nie traktował
literatury poważnie-panny tak i przegrały, Gucio przyjął ją jako
maskę i wygrał był skuteczny = literaturę romantyczną można
czytać, ale nie można brać jej na poważnie; to komedia miłości.
„Nie – Boska komedia” – Zygmunt Krasiński; poezja jest prawdą
i pięknem prowadzącym do zbawienia, ale także może się od nas
odwrócić i będzie tragedia; poeta rozumie więcej, zna przeszłość
i przyszłość; rewolucja przeciw arystokracji jest z 2 części-bunt
społeczeństwa i odbudowa państwa, są równi i równiejsi; rewo-
lucja jest apokalipsą.
„Bema pamięci żałobny ropsod” – j.w.; rabsod dla opiewania
bohaterów; opisuje na wzór średniowiecznego pogańskiego po-
grzebu; służy to temu, aby-przyrównać Bema do mitycznych hero-
sów; autor stwierdza, że bohaterowie nie umierają i dalejsą wzorem
i prowadzą lud.
„Coś ty Atenom zrobił Sokratesie …” – Norwid; I część-przedstawia
postacie, które po śmierci zostały uznane; II część-podsumowanie I,
nie ważne gdzie nas pochowają, bo docenieni będziemy dopiero
przez nowe pokolenie; III część-każdy wielki człowiek będzie do-
ceniony, bo jest ulepiony z innej gliny.
———————————————————————————
BOHATERZY:
Konrad Wallenrod – postać tragiczna bo żyje z maską i ma cięż-
kie wybory, zdrajca dla krzyżaków i złamał kodeks rycerza,
bohater bo zwyciężył wroga i walczył za ojczyznę, szaleniec bo
chce sam zniszczyć krzyżaków, polityk bo wybiera najlepsze de-
cyzje (mniejsze zło).
Gustaw / Konrad – herosem ani geniuszem nie był, ponieważ był
pyszałkiem. Uważa że tworzy świat, ma nad nim władzę, stoi na
równi z Bogiem, jest męczennikiem, jednak tak nie jest.
Kordian – chce się zabić z powodu nieszczęśliwej miłości, przy-
czyniła się do tego literatura Mickiewicza; chce zabić cara bo
chce uwolnić Polskę i świat od szaleńca; nie zabija cara gdyż
jako romantyk jest za słaby psychicznie; winą za to wszystko
Słowacki obwini Mickiewicza i jego twórczość.
Gustaw / Gucio – jest fircykiem, ale rozsądnym; dostrzegając
opór ze strony Anieli, potrafi sprawić żeby go pokochała; sam
ulega temu uczuciu.
Mąż / Hrabia Henryk – ciągle jest stawiany przed wyborami dobra
i zła, ale wybiera zło i jest przez to skazany na potępienie; uważa
się za poetę, widzi siebie na szczycie i jest egoistą.
Olcio – jest niewidomy; rozumie więcej, bo patrzy duszą; ma dos-
tęp do świata zmarłych; jest wykreowany na prawdziwego poetę.
