Tragedia – Wiliama Szekspira; powstała pod koniec XVI wieku.
Dramat opowiada o nieszczęśliwej miłości Romea Motecchi i Julii Capuletti. Pochodzą oni z dwóch zwaśnionych rodów. Rodzice Julii chcą, aby córka została żoną Parysa. Na balu, który wydają, zjawia się Romeo. Młodzi zakochują się w sobie. Ojciec Laurenty potajemnie udziela im ślubu, mając nadzieję, że dzięki temu uda się pogodzić zwaśnione rody.
W ulicznym pojedynku Tybalt, krewny pani Capuletti, zabija Merkucja – przyjaciela Romea. Zrozpaczony Romeo śmiertelnie rani Tybalta. Zostaje oskarżony o zbrodnię i skazany na wygnanie do Mantui. Młodzi zostają rozdzieleni. Mimo wielkiej miłości i poświęcenia, nie udało im się połączyć i zaznać szczęścia. Na skutek nieporozumienia giną oboje. Dopiero ta tragedia prowadzi do pogodzenia rodów Montecchich i Capulettich.
W utworze widać pewne odstępstwa od typowe budowy dramatu – na przykład – trudno wskazać jeden punkt kulminacyjny. Ma on cechy charakterystyczne dla tragedii szekspirowskiej. Składa się z pięciu aktów. Akt I i II poprzedzają prologi (sonety). Pierwsza scena (bójka służących) pełni funkcję ekspozycji. zdarzenia z aktu I są wstępem do zawiązania właściwej akcji, czyli spotkania Romea i Juli na balu. Na perypetie składają się kolejne dramatyczne wydarzenia, zmiana losów bohaterów. Tragiczny finał to śmierć Romea i Julii.
Zarówno Romeo, jak i Julia zmieniają się w trakcie dramatu.
Romeo początkowo jest uczuciowym, melancholijnym młodzieńcem, odgrywającym rolę nieszczęśliwie zakochanego w Rozalindzie. Zmienia się, gdy poznaje Julię. Staje się zdecydowanym, gotowym zrezygnować z lojalności i wobec swej rodziny, walczyć o uczucie, pokonać wszelkie przeszkody, aby być z ukochaną. Jest gwałtowny, porywczy, ale też szlachetny i odważny.
Julia ma czternaście lat. Jest piękną dziewczyną i posłuszną córką. Zgadza się z decyzją rodziców dotyczącą małżeństwa z Parysem. Zmienia się, gdy poznaje Romea. Staje się dojrzała, gotowa do poświęceń, zdecydowana, konsekwentna. Podejmuje niebezpieczne działania, by walczyć o ukochanego i miłość.
Język dramatu Szekspira jest niezwykle plastyczny, obrazowy, zindywidualizowany. Pisze on zarówno stylem prostym, potocznym, jak i wyrafinowanym. Autor stosuje wyszukane, rozbudowane porównania, powtórzenia, oksymorony, liczne oryginalne metafory, sentencjonalne zwroty.
