Na początku utworu znajdujemy typową dla średniowiecza personifikację śmierci.Autor przedstawia śmierć postaci rozkładającego się ludzkiego ciała „Rozmowa” przedstawia świat niejednorodny, groteskowy.Utwór opiera sie na komicznym odwróceniu ról.Uczony mistrz chce zobaczyć śmierć, ale na jej widok znika gdzieś jego mądrość i okazuje się głupcem, uczniakiem który potrafi tylko zadawać pytania.Śmierć zaś chełpi swoimi przewagami, wyliczając tych , którzy giną z jej ręki.Są wśród nich przedstawiciele różnych stanów, śmierć bowiem zarówno wszystkich, dla niej nie liczą sie ludzkie hierarchie i urzędy.Dzięki dziwoczemu połączeniu tragizmu i komizmu oraz nagrodzeniu wyliczeń (w wyliczaniu śmierci ludzie przesuwają się jak w tanecznym korowodzie) rozmowę można uznać za literacki odpowiednik motywu tańca śmierci.Utwór jest też pierwszym przykładem groteski w literaturze polskiej.
