Powieść Stefana Żeromskiego Ludzie Bezdomni jest dziełem epickim należącym do gatunku powieści. Dokładniej jest to powieść modernistyczna. Powstała w schyłku XIX w. Można śmiało powiedzieć, że utwór ten powstał na bazie doświadczeń autora, przemysleń a także życia osobistego. Żeromski zarówno jak i bohater jego dzieła Tomasz Judym pochodzili z nizin i nie było im łatwo w życiu. Miejscowość Głogów będąca miejscem dorastania Joasi była także obszarem, w którym autor spędził swe dzieciece lata. Z kolei uzdrowisko w Cisach bardzo przypominało mu Nałęczów, który był przez niego lubiany. Pobyt Żeromskiego w Dąbrowie Górniczej również miał wpływ na napisany przez niego utwór. Celem napisania dzieła jest z całą pewnością ukazanie życia biednych ludzi żyjącychw trudnych warunkach jak i żmudnej, pełnej wyrzeczeń pracy lekarza idealisty dążącego do ściśle określonch celów.
W powieści Żeromskiego występuje wiele rodzajów bezdomności takich jak: bezdomność fizyczna, metaforyczna, polityczna, duchowa, ekonomiczna, ideowa czy też egzystencjalna. W utworze ukazany jest problem bezdomności Wiktora Judyma jak również i jego njblizszych. Bohater musi emigrować z powodów politycznych i społecznych. Obawiając się aresztowania wyjeżdża w poszukiwaniu zajęcia. Wiktor został ukazany jako osoba cierpiąca z powodu oddalenia od rodziny. Wskazuje na to jego drżący łos. Mimo to stara się nie ukazywać uczuć. Nie znaczy to jednak, że bohater ich nie ma. Można jednak powiedzieć, że jest oschły. Judymowa jest przerażona, zrozpaczona i rozżalona wyjadem męża. Martwią ją rzeczy, które mogłyby być przykrymi konsekwencjami rozłąki. Bezdomność tej rodziny to bezdomność ekonomiczna jak zarówno i polityczna.
W Ludziach Bezdomnych oprócz Wiktora Judyma jest też wiele postaci, które dotyka bezdomność różnego rodzaju.
Doktor Tomasz Judym to postać, która nie tylko nie ma stałego miejsca zamieszkania z powodu ciągłego przesiedlania się w inne miejsce lecz także dlatego, poniewaź jest wyobcowany ze swojego środowiska. Środowisko lekarskie go nie przyjęło a on sam wybiera samotność i rezygnację z miłości w imię realizowania swych ideałów.
Joanna Podborska- ukochana Tomasza jest sierotą, która utraciła swój dom rodzinny. Domy, w których pracowała jako guwernantka zastępowały jej bliskich. Chciałaby żyć dla innych i o tym wspomina Judymowi w rozmowie o ich wspólnej przyszłości. Jednak i tu okazuje się, że kobieta nie może być ze swoim ukochanym. Jej marzenia o rodzinie legły w gruach. Widaćtu bezdomność duchową.
Kolejny bohater powieści Inżynier Korzecki podobnie jak Judym jest bezdomny z wyboru. Odrzuca model życia, który nakazuje cieszyć się własnym szczęściem i odniesionymi sukcesami rezygnując z domu, którym jest ziemia. Korzecki popełnia samobójstwo nie mogąc sie pogodzić z niesprawiedliwością życia. Jego bezdomność jest przykładem tzw. bezdomności egzystencjalnej.
Oprócz Wiktora Judyma, który reprezentuje bezdomność polityczną, tę samą formę podziela Les Leszczykowski oraz Wacław Podborski. Pierwszy z nich jest emigrantem politycznym po powstaniu styczniowym. Nie mogąc wrócić do kraju, służy ojczyźnie i potrzebującym poza granicami państwa. Drugi zaś jest zesłańcem również z powodów politycznych. Umiera na owym zesłaniu z dala od rodziny i ojczyzny. Może to świadczyć o wielkim poświęceniu w walce o sprawiedliwość i wolność.
Reasumując mogę stwierdzić, że w powieści Stefana Żeromskiego bezdomność ma różne oblicza i dotyka niejednego jej bohatera.
