ROZUMOWANIA I ARGUMENTACJA

ROZUMOWANIA I ARGUMENTACJA
Rozumowania i argumentacja są zasadniczym przedmiotem logiki. Mówi się, że logika to teoria rozumowań. Logika jako nauka
klasyfikuje rozumowania i wyszczególnia typy argumentacji. Dokonuje oceny ich racjonalności oraz opisuje typowe błędy w
rozumowaniach i nie uczciwe chwyty w argumentacji. Logika ma wskazać to, co różni rozumowania poprawne od niepoprawnych.
Niepoprawne rozumowanie może doprowadzić do podjęcia niewłaściwej decyzji i utrudniać realizację planów. Konsekwencje
poprawnego lub niepoprawnego rozumowania daleko wykraczają poza życie jednostek. Postęp nauki i techniki w XX wieku zmienił
życie całych społeczności. Nie dokonał się on bez bardzo złożonych poprawnych i niepoprawnych rozumowań.
1. UZNAWANIE I UZASADNIANIE
Pojęcie uznawania zdań jest pojęciem relacyjnym: o uznaniu zdania mówimy ze względu na coś lub na kogoś. Uznanie zdania
jest jedną z możliwych postaw. Inną jest odrzucenie zdania.
Są zdania, które ani nie są uznane, ani nie są odrzucone. Nie każde zdanie dające się sformułować w języku danej dziedziny
wiedzy jest uznane lub odrzucone w teorii tej dziedziny.
Pojęcia uznawania i odrzucania są pojęciami pragmatycznymi czyli odnoszą się do pewnej relacji między językiem a jego
użytkownikiem.
Jeżeli zdanie a należy do systemu wiedzy, to chcielibyśmy, aby zaprzeczenie zdana nie-a nie należało do niego. Chcemy, aby
było odrzucone. Gdyby bowiem w wyniku jakiegoś rozumowania okazało się, że nie-a również należy do tego systemu wiedzy, to
taki system byłby sprzeczny.
Sprzeczny system wiedzy jest bezwartościowy, bo wiedza ma być wiedzą o czymś, a w jakiejkolwiek rzeczywistości nie może być
zarazem tak, by dla jakiegoś zdania a prawdą było, że a i prawdą było, że nie-a.
Na to aby zdanie mogło być uznane, potrzeba, żeby była jakaś racja uznania. Ktoś, kto uznaje zdanie, ma powód, dla którego
to zdanie uznaje. Powodu tego może sobie nawet nie uświadamiać lub nie umieć go wyraźnie wskazać. Postulat racji uznania
zdania otrzymał nazwę i sformułowanie w pracach Leibniza jako zasada racji dostatecznej. Zgodnie z ta zasadą , wyrażającą
postulat krytycyzmu, można uznać lub odrzucić zdanie wtedy i tylko wtedy, gdy są tego racje wskazane według rozsądnych
dyrektyw poznawczych.
Odróżniamy dwa typy racji uznawania zdań: racje czerpane z różnego rodzaju spostrzeżeń i doświadczenia oraz racje
wskazywane na drodze argumentacji i poprzez rozumowanie.
Ze względu na to, jakie są racje uznania zdania, wyróżnia się uzasadnienie bezpośrednie i pośrednie. Uzasadnienie
bezpośrednie polega na odwoływaniu się do spostrzeżeń i doświadczenia jako do racji uznania albo odrzucenia zdania.
Natomiast uzasadnienie pośrednie polega na odwoływaniu się do wcześniej uznanych albo odrzuconych zdań.
W rozumowaniach i argumentacjach występują zawsze zdania, które stanowią punkt wyjścia i zdanie, które jest punktem
dojścia, wynikiem procesu rozumowania lub argumentowania.
Przesłanki są zdaniami będącymi podstawą rozumowania lub argumentacji. Bywa, że nie wszystkie przesłanki są wyraźnie
wskazane. Jeżeli jakaś przesłanka należy do zdań powszechnie uznawanych lub za taką się ją uważa, to nie wymienia się jej.
Przesłanka entymematyczna to przesłanka nie wymieniona we wnioskowaniu z powodu uznania jej za oczywistą. To, co jednego
zdaniem jest oczywiste i nie wymaga wskazania, dla kogoś innego nie musi być oczywiste. Korzystanie z przesłanek
entymematycznych może być źródłem nieporozumień.
Wniosek to zdanie będące punktem dojścia, wynikiem rozumowania lub argumentacji. Między przesłankami a wnioskiem powinien
zachodzić stosunek uzasadniania. Rodzaj rozumowania i argumentacji zależy od tego, czy przesłanki uzasadniają wniosek, czy
odwrotnie, wniosek uzasadnia przesłanki.
Zdanie a uzasadnia zdanie b wtedy i tylko wtedy, gdy a stanowi dostateczną rację uznania b. Rozumowanie przeprowadzane jest
z uwagi na uzasadniane zdanie. Uzasadnianie może być różnorakie. Podział rozumowań i argumentacji dokonywany jest między
innymi ze względu na to, jakiego rodzaju stosunek uzasadniania zachodzi między przesłankami a wnioskiem.
2. WYNIKANIE
Szczególnym rodzajem stosunku uzasadniania, jaki może zachodzić między przesłankami a wnioskiem jest stosunek wynikania.
Zdanie a wynika ze zdań a1, a2,……an wtedy i tylko wtedy, gdy nie jest możliwe, by wszystkie zdania a1, a2,….an były
prawdziwe, a zdanie a było fałszywe.
Jednym z najważniejszych celów logiki jest dostarczenie narzędzi do znajdowania odpowiedzi na pytanie, czy między jakimiś
danymi zdaniami zachodzi stosunek wynikania, czy też nie. Zasadniczą ideą logiki formalnej jest stworzenie rachunku, który
umożliwiałby znajdowanie odpowiedzi na to pytanie w taki sposób, w jaki rachunek arytmetyczny umożliwia odpowiedź na pytanie
o wynik operacji arytmetycznych. Stosunek wynikania pełni szczególną rolę w nauce. Podstawowe twierdzenia, główne tezy
systemu nauki, to te, z których wynikają liczne inne twierdzenia i tezy. W wypadku systemów aksjomatycznych z określonej
grupy zdań-tez, zwanych aksjomatami, wyprowadzane są wszystkie pozostałe twierdzenia tych systemów.
Wskaźnikiem tego, czy ktoś przyjmuje istnienie stosunku wynikania między zdaniami, może być nie tylko słowne stwierdzenie
zachodzenie tego związku przez użycie słowa \”wynika\”, lecz także np. całkowita pewność, z jaką uznaje się wniosek- całkowitą
pewność uznania wniosku można mieć tylko w wypadku, gdy wniosek wynika z przesłanek, co do prawdziwości których nie ma
żadnych wątpliwości.
Bywa, że forma argumentacji utrudnia zauważenie związku wynikania lub zwodzi wskazując na jego rzekome istnienie. Jest to
wykorzystywane w nieuczciwej argumentacji.
3. WNIOSKOWANIE
Wnioskowanie to rozumowanie, w którym przesłanki są zdaniami uznanymi, wniosek jest zdaniem nieuznanym lub przesłanki
uzasadniają wniosek, wniosek jest uzasadniany przez przesłanki.
Wnioskowania dzielimy na dedukcyjne i uprawdopodobniające.
Wnioskowanie jest dedukcyjne wtedy i tylko wtedy, gdy wniosek wynika z przesłanek. Innymi słowy, jest to wnioskowanie, w
którym prawdziwość przesłanek gwarantuje prawdziwość wniosku.
Wnioskowanie dedukcyjne jest charakterystyczne dla nauk dedukcyjnych. W tych naukach jest to jedyny uznany sposób
wnioskowania. Nauki dedukcyjne to przede wszystkim teorie matematyczne.
Dowód wprost i dowód niewprost. Ten szczególny wypadek wnioskowania dedukcyjnego, gdy właściwe wnioskowanie dedukcyjne
poprzedzone jest procedurą poszukiwania przesłanek dla już danego zdania-wniosku, to dowodzenie. Dowodzenie to dobieranie
racji dla tezy, czyli dowodzonego zdania. Twierdzenie to zdanie, dla którego został znaleziony dowód. Dowód jakiegoś zdania
a może być dowodem wprost, gdy wskazane są twierdzenia, z których wynika a, bądź dowodem niewprost, gdy z negacji zdania
dowodzonego dowodzi się wprost negacji pewnego twierdzenia, czyli gdy nie-a jako przesłanki dowodzi się wprost zaprzeczenia
już udowodnionego zdania.
Różnice między dowodem wprost a dowodem niewprost są różnicami w sposobie poszukiwania przesłanek i w strukturze dowodu.
Wnioskowanie uprawdopodobniające to wnioskowanie w którym prawdziwość przesłanek nie gwarantuje prawdziwości wniosku, czyli
nie jest wykluczona fałszywość wniosku mimo prawdziwości przesłanek; prawdziwość przesłanek czyni bardziej prawdopodobną
prawdziwość wniosku niż jego fałszywość; stopień pewności, z jakim uznaje się wniosek, nie jest większy niż
prawdopodobieństwo prawdziwości wniosku. Wśród wnioskowań uprawdopodobniających wyróżniamy wnioskowania redukcyjne.
Wnioskowanie redukcyjne jest wnioskowaniem uprawdopodobniającym, w którym przesłanki wynikają lub wynikają z wniosku i zdań
powszechnie uznawanych. Wnioskowania redukcyjne pełnią doniosłą rolę w procesie stawiania hipotez.
Indukcja matematyczna jest to wnioskowanie charakterystyczne dla nauk matematycznych. Indukcja matematyczna, jak wszystkie
wnioskowania w matematyce, gwarantuje prawdziwość wniosku, jeśli przesłanki są prawdziwe. Ograniczając się do najprostszego
wypadku można powiedzieć, że warunkiem zastosowania wnioskowania przez indukcję matematyczną jest, aby elementy zbioru Ż –
elementy te mogą być przedmiotami wewnętrznie złożonymi- o których będzie stwierdzać, że zachodzi dla nich pewna
prawidłowość P, można było ustawić tak, jak liczby naturalne w ciąg z elementem pierwszym i ściśle określonym miejscem
każdego elementu. Można więc mówić, jak w wypadku liczb naturalnych, o pierwszym, drugim itd. elemencie zbioru.
Wnioskowanie statystyczne to wnioskowanie, w którym przesłanka stwierdza, że dla p% z m wypadków n przedmiotów należących
do rodzajów R1,R2,….Rn, czyli próby, zachodzi prawidłowość P, a wniosek- że ze stopniem wiarygodności w dla (p±b)%
wszystkich wypadków n przedmiotów należących do rodzajów R1,R2,…,Rn, czyli populacji, zachodzi prawidłowość P.
Milla kanony indukcji eliminacyjnej. Pierwszy systematyczny wykład tej teorii wnioskowań dał Franciszek Bacon w połowie
XVIIw. Istotne jej rozwinięcie i klasyczne sformułowanie jest dziełem innego brytyjskiego filozofa, Johna Stuarta Milla.
Indukcja eliminacyjna obejmuje pięć sposobów wnioskowania zwanych kanonami lub metodami Milla. Kanony te to metoda
zgodności, metoda różnicy, połączona metoda zgodności i różnicy, metoda reszt oraz metoda zmian towarzyszących.
Metoda zgodności jest wnioskowaniem według następującego wzoru. Jeśli dwóm lub więcej wypadkom zjawiska Ż towarzyszą któreś
ze zjawisk Ż1,Ż2,…Żn i w każdym wypadku występuje zjawisko Żi a dla każdego zjawiska Żj, jąi, miał miejsce wypadek, że
wystąpiło zjawisko Ż a nie wystąpiło zjawisko Żj, to Żi jest przyczyną lub częścią przyczyny zjawiska Ż.
Metoda różnicy jest wnioskowaniem według następującego wzoru. Jeśli wypadkowi zajścia zjawiska Ż towarzyszą zjawiska
Ż1,Ż2…,Żn, a w jakimś wypadku, gdy zjawisko Ż nie występuje, a występują wszystkie zjawiska Ż1,Ż2,…,Żn z wyjątkiem
jednego, powiedzmy Żi, to Żi jest przyczyną lub częścią przyczyny zjawiska Ż.
Połączona metoda zgodności i różnicy polega na zastosowaniu w jednym wnioskowaniu zarówno metody zgodności jak i metody
różnicy
Metoda reszt jest wnioskowaniem według następującego wzoru. Jeżeli zjawiskom Ż1,Ż2,…,Żn towarzyszą różne od nich zjawiska
Ż1`,Ż2`,…,Żn`,a nadto jeśli wiadomo, że Ż2 jest przyczyną Ż2`, Ż3 jest przyczyną Ż3`,…,Żn jest przyczyną Żn`, to Ż1jest
przyczyną lub częścią przyczyny Ż1`.
Metoda zmian towarzyszących jest wnioskowaniem, w którym na podstawie przesłanki stwierdzającej, że wszystkimi zjawiskami
towarzyszącymi zjawisku Ż są zjawiska Ż1,Ż2,…,Żn oraz przesłanek stwierdzających kolejno zmianę wielkości Ż bez
zaistnienia zmiany wielkości któregoś ze zjawisk Ż1,Ż2,…,Żn z wyjątkiem zjawiska Żi jest przyczyną lub częścią przyczyny
zjawiska Ż.
Wnioskowanie przez analogię.
Wiele naszych codziennych rozumowań to wnioskowania przez analogię. Słowo \”analogia\” pochodzi z greki, gdzie oznaczało
proporcję, stosunek arytmetyczny lub geometryczny. Na przykład 2 : 4 ma się tak samo jak 4 : 8, a okrąg do sfery ma się tak
samo jak trójkąt do stożka. Analogia opiera się na podobieństwach między różnymi przedmiotami.
4. ARGUMENTACJA
Argumentacja to dobieranie racji dla doprowadzenia do uznania lub odrzucenia przez kogoś jakiegoś przekonania. Tym kimś
może być również osoba argumentująca. Argumentacja to wskazywanie komuś racji dla przyjęcia lub odrzucenia przez niego
przekonań, tj. przyjęcia bądź odrzucenia jakichś sadów, ocen, dążeń. Racje mogą być różnorakie, nie koniecznie uczciwe. Mogą
być przytaczane racje wskazujące na prawdziwość przekonania. Mogą to być też racje pragmatyczne w tym przypadku argumentacja
staje się perswazją.
Z argumentacją mamy do czynienia m.in. w wypadku:
– uzasadniania komuś twierdzeń,
– agitacji,
– propagandy,
– nauczania,
– reklamy.
Z punktu widzenia logiki istotny jest rodzaj związku między argumentem a tezą. Na przykład teza może być uzasadniana w
argumentacji poprzez:
– wnioskowanie niezawodne,
– wnioskowanie uprawdopodobniające,
– chwyt erystyczny.
Wnioskowanie ocenia się jako poprawne, gdy wniosek jest uzasadniony przez przesłanki, a więc wynika z prawdziwych
przesłanek lub gdy prawdopodobieństwo jego prawdziwości ze względu na dane prawdziwe przesłanki, jest większe niż
prawdopodobieństwo jego negacji. Argumentację należałoby oceniać ze względu na jej skuteczność. Argumentacja jest skuteczna,
gdy prowadzi do osiągnięcia danego celu: do uznania lub odrzucenia przez kogoś przekonania, które było przedmiotem
argumentacji.
Skuteczna argumentacja, podobnie jak wnioskowanie, może być przeprowadzona większym lub mniejszym nakładem środków.
Argumentacja, podobnie jak rozumowanie powinna być sprawna, tzn prowadzić do uzyskania założonego celu za pomocą możliwie
małego wysiłku zarówno osoby argumentującej jak i osoby, dla której jest ona przeprowadzana.a skuteczna w wypadku jednej
osoby może być nie skuteczna w wypadku innej. Poprawne wnioskowanie jest skutecznym sposobem argumentowania w wypadku osób
kierujących się w doborze przekonań przede wszystkim racjami racjonalnymi.
5. BŁĘDY W ROZUMOWANIU
Rozumowanie może być poprawne lub zawierać błędy. Mogą to być dwojakiego rodzaju błędy. Źródłem jednych jest wadliwość zdań
będących punktem wyjścia rozumowania. Drugiego rodzaju błędy biorą się z wadliwości związku między zdaniami, od których
rozpoczynamy rozumowanie, a zdaniem będącym celem rozumowania.
Błąd wieloznaczności ma miejsce w rozumowaniu, gdy znaczenia przyporządkowane pewnym słowom lub frazom występującym w
rozumowaniu w wypadku oceny prawdziwości przesłanek i wniosku są inne niż w wypadku oceny zachodzenia stosunku uzasadniania.
Zwykle różnice znaczeń przypisywanych słowom lub frazom są na tyle subtelne, że stwarzają pozory poprawności wnioskowania i
czynią to wnioskowanie psychologicznie przekonywującym.
Błąd non sequitur ma miejsce wówczas, gdy przyjmuje się, że wniosek wynika z przesłanek, a faktycznie tak nie jest. Jako
błąd non sequitur może zostać zinterpretowany wypadek, gdy w uzasadnieniu przytacza się jako przesłanki zdania, które nie są
argumentami na rzecz uzasadnianej tezy.
Błąd ignoratio elenchi lub po polsku stracenie wątku ma miejsce wówczas, gdy przesłanki nie uzasadniają wniosku. Ze
straceniem wątku pozostaje w związku zabieg argumentacyjny polegający na celowym odwróceniu uwagi od zasadniczego problemu.
Wykorzystuje się do tego zagadnienie drugorzędne. Staje się ono zasadniczym tematem głównie dlatego, że wszyscy uczestnicy
dyskusji mają w sprawie tego zagadnienia wyrobione zdanie lub zagadnienie to budzi większe emocje uczestników dyskusji.
W rozumowaniu popełnia się błąd pepitio principii, co dosłownie znaczy tyle, co \”żądanie początku\”, gdy któraś z przesłanek
nie jest uzasadniona. Szczególnym wypadkiem błędu petitio principii jest błąd circulus in probando, czyli błędne koło w
rozumowaniu. Błędne koło bezpośrednie ma miejsce w rozumowaniu wówczas, gdy wniosek jest jedną z przesłanek. Bardziej
złożony jest wypadek, gdy wniosek nie występuje bezpośrednio jako przesłanka, lecz jest użyty w uzasadnieniu przesłanki.
Błędne koło pośrednie ma miejsce w rozumowaniu wówczas, gdy wniosek występuje we wnioskowaniu uzasadniającym jedną z
przesłanek.
Całkiem szczególną sytuację mamy w wypadku, gdy przesłanka jest fałszywa. We wnioskowaniu popełniony został błąd materialny
w wypadku, gdy któraś z przesłanek nie jest prawdziwa.
Fałszywy dylemat to zdanie, które ma postać alternatywy i które nie jest uzasadnione. Fałszywy dylemat używany jest w
argumentacji jako przesłanka. Wykorzystuje się brak dostatecznej wiedzy, albo zawężenie widzenia innych możliwości rozwiązań
przez niezreflektowane przekonania nabyte w procesie wychowania i bezkrytyczną akceptację zasad i norm obowiązujących w
środowisku.
Błąd non causa pro causa polega na wzięciu zdarzenia Ż1 za przyczynę zdarzenia Ż, gdy faktycznie Ż1 nie jest przyczynąŻ.
Błąd ten jest błędem, którego źródłem jest nadanie relacji między zdarzeniami charakteru relacji przyczynowo skutkowej, gdy
faktycznie zdarzenia te nie pozostają w tej relacji. W przesłance stwierdza się jakąś relację między dwoma zdarzeniami, a we
wniosku uznaje się, że te zdarzenia pozostają w związku przyczynowo skutkowym.
Błąd uznania następnika i błąd odrzucenia poprzednika.
Błędy we wnioskowaniu, które nie są ewidentne, nie stanowią problemu. Wnioskowanie z takimi błędami nie jest bowiem
psychologicznie przekonywujące.
Błąd uznania następnika popełnia się, gdy wnioskuje się według schematu:
Jeżeli a, tob
b
Zatem: a.
Przykładem wnioskowania z błędem uznania następnika jest następujące wnioskowanie:
Jeżeli kary są zbyt niskie to wzrasta przestępczość.
Wzrasta przestępczość.
Zatem: Kary są zbyt niskie.
Błąd odrzucenia poprzednika popełnia się, gdy wnioskuje się według schematu:
Jeżeli a, to b
nie-a
Zatem: nie-b
Przykładem wnioskowania z błędem odrzucenia poprzednika jest:
Jeśli własność prywatna, to jest niesprawiedliwość społeczna.
Nie ma własności prywatnej.
Zatem: Nie ma niesprawiedliwości społecznej.
Błędy nieuzasadnionego uogólnienia i prowincjonalizmu.
Błąd nieuzasadnionego uogólnienia to błąd we wnioskowaniu przez indukcję enumeracyjną niezupełną, gdy wniosek nie jest
dostatecznie uzasadniony przez przesłanki. Popełnia ten błąd ktoś, kto będąc raz zmuszonym dać urzędnikowi łapówkę twierdzi,
że wszyscy urzędnicy biorą łapówki.
Błąd prowincjonalizmu to błąd we wnioskowaniu, w którym to, co przesłanka stwierdza o pewnej dziedzinie, we wniosku
bezpodstawnie stwierdzane jest o dziedzinie obszerniejszej. Błąd prowincjonalizmu popełnia ktoś, kto na podstawie tego, że
na terenie dzisiejszej Polski chleb i kartofle są codziennymi artykułami spożywczymi wnioskuje, że tak jest na całym świecie.
Błąd przypadkowości to błąd popełniany wówczas, gdy przypadkową własność uważa się za istotną lub gdy istotną uważa
się za przypadkową. Błąd przypadkowości popełnia ktoś, kto na podstawie tego, że zwierzę szczeka wnioskuje, że jest to pies.
Własność nieistotna- szczekanie – uznana została za istotną.
Sofizmat przejścia z jednego rodzaju do drugiego popełnia się wówczas, gdy zdanie prawdziwe w jednej dziedzinie
uznaje się za prawdziwe w innej, istotnie od niej różnej. Błąd ten popełnia się np. wówczas, gdy na podstawie tego, że Jan
inteligentnie gra w szachy wnioskuje się, że Jan jest inteligentny.
Błędy reguły i wyjątku.
Błąd wnioskowania z reguły na wyjątek popełnia się wówczas, gdy odwołując się do reguły pomija się istnienie wyjątków. Tego
rodzaju błąd popełnia ktoś, kto odwołując się do przykazania nie zabijaj, argumentuje na rzecz zniesienia kary śmierci.
Błąd wnioskowania z wyjątku na regułę popełnia się wówczas, gdy wyjątek od reguły uznaje się za regułę. Tego rodzaju błąd
popełniłby ktoś, kto przepis wyjątkowy traktowałby jako zasadę ogólną. Mogłoby to mieć miejsce np. w wypadku, gdyby
stwierdzało się brak ograniczeń prędkości pojazdów na podstawie przepisu, zezwalającego policji na poruszanie się bez
ograniczeń prędkości, gdy wymaga tego wykonanie zadania służbowego.