Państwo karolińskie trwało w latach 496 – 843 n.e.
Założone zostało przez Chlodniga z plemienia Franków, który został pierwszym królem państwa Franków, przyjął chrzest. Pyło to pierwsze państwo chrześcijańskie.
Panowały w nim kolejno dwie dynastie – Merawingów i Karolingów. Pierwsza z nich wprowadziła rząd majordomusa, czyli zarządcy, dóbr królewskich, premiera, pierwszego ministra. Był to urząd dziedziczny. W początkach VII wieku jeden z rodów zwany później Krolingami zagarnął dla siebie urząd majordoma, a w 1. Połowie VIII Karol Młot odsunął całkowicie Morwingów od władzy – rozpoczęła się dynastia Karolingów. Władzę objął Pepin Krótki, który w roku 755 założył państwo kościelne.
Prowadził wojnę z łongobardami, a gdy ją wygrał dawna Longobarię przekazał w darze papieżowi Stefanowi II.
Następnie władze objął Karol Wielki. Wprowadził on system lenny, zmodyfikował i wprowadził prawo salickie, które obowiązywało wszystkich (tylko Franków). W tym czasie dawne cesarstwo Rzymskie było już podzielone na dwie części: Cesarstwo Zachodnie czyli państwo Franków z Karolem Wielkim na czele i Cesarstwo Wschodnie, czyli Bizancjum, pod rządami cesarzowej Ireny.
Karol Wielki chciał te państwa zjednoczyć i przywrócić dawna świetność Cesarstwa. W tym celu miał wziąć za żonę Irenę, ale przeszkodził mu w tym papież Stefan II, który w 800 roku koronował go na cesarza Cesarstwa Zachodniego.
Stolicą państwa był wówczas Akwizgran, nastąpił tam wówczas rozkwit kultury i sztuki. Było to spowodowane napływem uczonego duchowieństwa. Powstało pismo:
– Minuskuła karolińska
– Majuskuła meravińska
W 804 roku Karol Wielki umiera, władzę po nim przejmuje jego syn – Ludwik Pobożny. Podzielił on swoje państwo między 3 synów:
– Ludwik Niemiecki – Niemcy
– Karol Łysy – Francja
– Lotar – Włochy
Administracja
Ziemiami zarządzali hrabianie powoływani i odwoływani przez króla. Posiadali oni beneficja i prawo do trzeciej części opłat i grzywien sądowych należnych królowi.
Na ziemiach kresowych hrabia miał szersze kompetencje (funkcje obronne), nosił tytuł margrabiego lub księcia, a jego ziemię nazywano marchią. (Duńska, Awarska, Friulska, Hiszpańska, Bretońska)
Wojskowość
Posiadacze 4 – 5 łanów zobowiązani byli do odbywania służby wojskowej (cenzus majątkowy). Ubożsi musieli składać się na wyekwipowanie jednego spośród siebie, co nie zwalniało ich od pieszej służby pomocniczej. W razie wojny mobilizacja dotyczyła wszystkich, jednak wielu próbowało uniknąć służby.
